Ευθύμης Ζησάκης: «Είμαι φιλόδοξος σαν άνθρωπος, αλλά όχι κενόδοξος»

Είναι μόλις 25χρονών και το όνειρό του είναι να «βαδίζει σ’ έναν δρόμο που συνεχώς ολοένα κι ‘ανοίγει’». Ο Ευθύμης Ζησάκης, που έκανε την πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση στο «Αμάρτημα της μητρός μου», μας μιλά για την πρώτη οντισιόν που πέρασε, για το «τσαλάκωμα» που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός, τους στόχους του, καθώς και την πρώτη του τηλεοπτική εμπειρία, όπου υπέστη ένα «σοκ», όπως μας λέει.

«Οντισιόν» ο τίτλος της παράστασης. Τι σημαίνει αυτή η λέξη και τι η παράσταση για σένα;

Οντισιόν για μένα είναι η δοκιμή ανθρώπων που έχουν ταλέντο και δυνατότητες. Όσον αφορά την παράσταση, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές φωνές, διαφορετικές ερμηνείες και με όλα τα ευτράπελα που μπορεί να συμβούν.

Τι ευτράπελα σου έχουν συμβεί σε οντισιόν;

Μου ‘χουν συμβεί πολλά ευτράπελα του στυλ να πάω σε οντισιόν και να μην είναι εκεί ο σκηνοθέτης. Να τον περιμένουμε 3-4 ώρες και να μην έρθει ποτέ. Επίσης, έχουν συμβεί διάφορες συμπεριφορές αστείες και στενάχωρες. 
Στη συγκεκριμένη «Οντισιόν» γελάμε μέχρι… θανάτου στις πρόβες, από τα πράγματα που ανακαλύπτουμε ενώ οι θεατές θα δουν και πολλές ευχάριστες εκπλήξεις.

Ποιες οι εκπλήξεις που θα δούμε;

Όπως προδίδει και ο τίτλος είναι μία οντισιόν που θα δείτε πολλά και διαφορετικά πράγματα. Πρόκειται για ένα πολύχρωμο πιάτο, που ως βάση έχει την ανατροπή. Όλοι οι ρόλοι που στην αρχή ξεκινάνε και ορίζονται αρχικά στο «εγώ», ανατρέπονται. Από τον πιο ακραίο ρόλο στην πιο ακραία ανατροπή, από τον πιο συμβατό ρόλο να κάνει μία συμβατή ανατροπή… Είναι συνεχόμενες οι ανατροπές.

Ποια ήταν η πρώτη οντισιόν που πέρασες και τι θυμάσαι από εκείνη;

Η πρώτη οντισιόν ήταν στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2009, στο Ρομέο Καστελλούτσι για το Χορό.  Ήταν η πρώτη οντισιόν της ζωής μου, η οποία δεν ήταν από τις πιο «δύσκολες», αλλά ήταν από τις πιο χαρακτηριστικές γιατί πέρασε χιλιάδες κόσμος. Ένιωθες το άγχος της οντισιόν, πότε θα βγω εγώ, πως θα τα πω και όλο αυτό το ωραίο πράγμα. Σαν πρώτη εμπειρία ήταν ευχάριστη! Βέβαια, έπαιξε ρόλο ότι ήμουν και στην παράσταση τελικά, γιατί αν δεν ήμουν, δεν ξέρω αν θα ήταν…

Τι θα παρακολουθήσουμε από εσένα επί σκηνής;

Επειδή και για μένα τον ίδιο είναι έκπληξη αυτά που κάνω, θα ήθελα να έρθετε και να δείτε την παράσταση, για να καταλάβετε και να βάλετε τίτλους τι έκανε εκεί…

Από ότι είδα στις πρόβες «τσαλακώνεσαι»…

Νομίζω ότι αυτή είναι η δουλειά μου. Από την πάρα πολύ μικρή μου εμπειρία, ο  ηθοποιός είναι ένα τσαλακωμένο ρούχο και όχι ένα…σιδερωμένο. Ανά πάσα ώρα και στιγμή πρέπει να βρίσκεσαι εκεί που σε κατευθύνει ο ρόλος σου και όχι το μυαλό σου, για το πώς θέλεις να φαίνεσαι. Για να τσαλακωθείς πρέπει να αλλάξεις την εικόνα σου, το είναι σου, τα πράγματα που σε ακολουθούν στη ζωή σου και στην κοινωνία.

Σύμφωνα με το σενάριο, νέοι ανερχόμενοι ηθοποιοί, διεκδικούν το μερίδιο δόξας. Η επιτυχία και όλο το «πακέτο» που συνεπάγεται, είναι κάτι που επιδιώκεις;

Όσον αφορά στον ρόλο πρόκειται για έναν κρυψίνους «τύπο» ο οποίος έχει υπέρτατη κρυφή φιλοδοξία – ματαιοδοξία θα την χαρακτήριζα –  να γίνει λαϊκή φίρμα στο μαγαζί που γίνεται η «Οντισιόν». Οι επιθυμίες του αυτές οδηγούν σε διάφορες ευτράπελες καταστάσεις και ανατροπές.

Σαν Ευθύμης είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω πάρα πολύ στη δουλειά και στην επιμονή ταυτόχρονα με υπομονή σε οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνομαι. Έχω πάρα πολλές βλέψεις στην υποκριτική - πάντα με την καλή έννοια -  και είμαι φιλόδοξος σαν άνθρωπος αλλά όχι κενόδοξος. Τα αγαθά κόποις κτώνται. Δεν φτάνει μόνο η φιλοδοξία ενός ανθρώπου αν θες και το ταλέντο που διαθέτει αλλά η προσήλωση στον στόχο και το κυριότερο; Η ταπεινότητα. 

Αγχώνεσαι με το «σκηνικό» που εξελίσσεται εντός και εκτός χώρου;

Αν πω ότι δεν με αγχώνει θα ήταν ένα πολύ μεγάλο ψέμα. Ωστόσο, προσπαθώ, αυτή την αίσθηση να τη κρατάω για μένα. Κάθε μέρα βλέπω στο δρόμο το πρόβλημα  να ανακυκλώνεται συνεχώς, με αποτέλεσμα ώρες – ώρες να ξεχνάμε την ανθρωπιά μας. 
Αν έχουμε ένα πρόβλημα, δεν αντιμετωπίζεται με ατέρμονες επαναλαμβανόμενες συζητήσεις που επιβεβαιώνουν τον φαύλο κύκλο. Είμαι ένας άνθρωπος που μέχρι και στο πρόβλημα, χαμογελάω αναζητώντας βιώσιμες λύσεις. Τη λύση στα προβλήματα πολλές φορές την δίνει η ίδια η ζωή.

Ως ηθοποιός, τι στόχους έχεις;

Επειδή είναι νωρίς για εμένα, θα στο ονομάσω όνειρα. Όνειρο για μένα, αυτή τη στιγμή, είναι ο δρόμος που βαδίζω ολοένα και «ν’ ανοίγει» ώστε να μπορέσω να φτάσω σ’ ένα σημείο χωρίς εμπόδια αλλά με πολλές συναρπαστικές ιστορίες που θα με φέρουν πιο κοντά στο κοινό. Να μπορέσω, στην εποχή που βρισκόμαστε τώρα –αλλά και σ’ αυτή που θα βρισκόμαστε σε λίγο καιρό-, μέσω της δουλειάς και του θεάτρου, να δίνω μία διαφορετική νότα στον κόσμο, απ’ αυτή που προσπαθεί να περάσει η κοινωνία. Η κοινωνία της πίκρας, της στεναχώριας. Μία τροφή, ώστε να ανοίξει η διάνοια του καθενός γύρω μας. Η δουλειά των ηθοποιών αυτή είναι: Να φτάσεις τον άλλον σ’ ένα σημείο, να ξεχάσει λίγο το πρόβλημα του και να πει τι ωραία που είναι η ζωή, να είμαι με τον άνθρωπο μου, με το φίλο μου, με τη γυναίκα και τα παιδιά μου κ.ο.κ. Τα προβλήματα είναι για εμάς και πρέπει να τα ξεπεράσουμε. Ανάμεσα στα προβλήματα και στο πρέπει να τα ξανά περάσουμε, εκεί κάπου, έρχεται το δικό μου όνειρο, όπου γίνεται μία γέφυρα και ένας από όλους να μπορέσει να το ξεπεράσει μέσω της δικής μας δουλειάς.

Ο Αλέξανδρος Ρήγας είναι ένας δημιουργός ο οποίος είναι λίγο «απαιτητικός» -με την καλή έννοια!- από τους συνεργάτες του. Τι πιστεύεις ότι βρήκε σε σένα και σε επέλεξε και σ’ αυτή τη δουλειά;

Όπως έχει δείξει μέχρι τώρα, με έχει εμπιστευτεί. Θεωρώ ότι έχουμε μία άψογη συνεργασία και ο λόγος που πιστεύω ότι με επέλεξε είναι επειδή έχουμε μία συνεργασία με βάσεις, με αρχές, με σέβεται απόλυτα επειδή είμαι νέος και έχω όνειρα και «φιλοδοξίες» και τον σέβομαι κι εγώ απόλυτα επειδή είναι ένα μεγαθηρίο του χώρου. Είναι μία πολύ σωστή και καθαρή σχέση, επαγγελματική. Πιστεύω πάρα πολύ σ’ αυτόν και ελπίζω τα αισθήματα να είναι αμοιβαία.  Τώρα, κάνοντας κι αυτή τη δουλειά και γνωρίζοντας πολύ καλύτερα όλη τη δουλειά που κάνει, πιστεύω ότι θα ‘χουμε και μία πολύ καλύτερη συνεργασία στο μέλλον.

«Το αμάρτημα της μητρός μου» ήταν η πρώτη σου τηλεοπτική εμφάνιση. Τι εμπειρίες αποκόμισες;

Πρόκειται για μια σειρά που αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Για μένα ήταν ένα ωραίο πράγμα από θέμα χρόνων, διότι δεν είχα συνηθίσει στους ρυθμούς της τηλεόρασης. Με έβαλε πολύ γρήγορα στις ράγες, ήταν ένα «σοκ»! Αυτό που είχα διδαχθεί στην σχολή, δεν είχε καμία σχέση με αυτόν τον ρυθμό, με αυτό το μοτίβο πραγμάτων. Ήταν ένα υγιές, καθαρό πράγμα, το οποίο με έβαλε σε μία διαδικασία να σκεφτώ «ή το κάνεις ή δεν το κάνεις». Δεν υπάρχει μέση λύση. Αφηγείσαι ιστορία, όπου κι αν είσαι, απλώς αλλάζουν οι ρυθμοί. Στο «Αμάρτημα» οι ρυθμοί ήταν πάρα πολύ γρήγοροι και ήταν σαν να έτρεχες μία κούρσα100 μέτρακαι έπρεπε να κάνεις ρεκόρ. Πιστεύω ότι αυτή η σειρά έκανε το ρεκόρ της. Σαν εμπειρία με πήγε παρακάτω.

Έχεις απογοητευτεί από το τηλεοπτικό «σκηνικό»;

Το βάζω στο γενικότερο πρόβλημα της κοινωνίας, μιας και η τηλεόραση δεν ανήκει αλλού. Η κοινωνία υποφέρει! Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν μπορούν να προσφέρουν τα βασικά στις οικογένειες τους. Υπήρχε περίπτωση η τηλεόραση να μεσουρανεί;

Είναι μία λογική συνέχεια των πραγμάτων που συναντάμε κάθε μέρα στο δρόμο. Η τηλεόραση θα μειώσει τα budget, θα κόψει τα σήριαλ, θα κόψει τις εκπομπές, θα έχει απλήρωτους ανθρώπους…

Είμαι όμως όπως σου είπα νωρίτερα αισιόδοξος άνθρωπος και ελπίζω πως θ’ αλλάξουν τα πράγματα. Γίνεται ένα ξεκαθάρισμα του τοπίου και σιγά-σιγά θα έρθει η στιγμή που τα πράγματα που θα ξεκινήσουν απ’ την αρχή. Θα οριστούν νέες συνθήκες, νέες καταστάσεις και η τηλεόραση θα ξεκινήσει ένα καινούριο κύκλο ευελπιστώ πιο δημιουργικό και πιο στοχευμένο απ’ τον προηγούμενο.