Τάκης Ζαχαράτος: «Είμαι ανοιχτός στις προσκλήσεις και τις προκλήσεις»

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Μουλόπουλο

Συνδυάζει τη λάμψη με το ταλέντο, ενώ τη φετινή σεζόν έχει «σπάσει» κάθε ρεκόρ, αφού παραπάνω από 50.000 θεατές έχουν πάει στο Θέατρο Αλίκη για να τον απολαύσουν στην παράσταση «I am what I am». Ο λόγος για τον Τάκη Ζαχαράτο, ο οποίος μας κάνει έναν απολογισμό για τη φετινή σεζόν, τα πρόσωπα που θα ήθελε να μιμηθεί, την τηλεόραση, αλλά και το γέλιο στη ζωή του.

Βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος της φετινής καλλιτεχνικής περιόδου. Κάνε μας έναν απολογισμό…Δυστυχώς φέτος δεν κατάφερα να παρακολουθήσω πολλά θεάματα λόγω της παράστασης που παρουσιάζω στο θέατρο ‘’ΑΛΙΚΗ’’. Ξεκίνησα σχεδόν από τους πρώτους στις 10 Οκτωβρίου δηλαδή και θα τελειώσω από τους τελευταίους δύο εβδομάδες μετά το Πάσχα στις 19 Μαΐου.  Ο χρόνος μου όπως καταλαβαίνεις είναι  πολύ περιορισμένος, γιατί αυτό που κάνω φέτος  έχει έναν υψηλό βαθμό δυσκολίας. Είμαι μόνος μου πάνω στην σκηνή με 6 μουσικούς για δυόμισι ώρες από Τετάρτη μέχρι Κυριακή. Αυτό σημαίνει ότι  πρέπει να προσέχω πολύ τον εαυτό μου και την φυσική μου κατάσταση για να μην κρυώσω και αναβληθεί  καμία παράσταση. Θέλει δηλαδή αυστηρά στρατιωτική πειθαρχία. Έτσι τον φετινό χειμώνα τον πέρασα με πολύ γυμναστική, αφωνία και εντός σπιτιού.

Παραπάνω από 50.000 άτομα έχουν παρακολουθήσει την παράσταση «I am what I am». Περίμενες αυτή την επιτυχία;Με μια και μόνο λέξη Όχι. Το νούμερο μοιάζει πραγματικά ασύλληπτο για τους καιρούς ‘’πολέμου’’ που ζούμε. Ευχαριστώ όλο τον κόσμο που με τίμησε με την παρουσία του και συνεχίζει να με τιμά και να έρχεται καθημερινά στο θέατρο ‘’ΑΛΙΚΗ’’ για να με δει. Όταν αποφάσισα να κάνω αυτό το σάλτο μορτάλε σε ένα θέατρο 500 καθισμάτων είπα ότι και το μισό να καταφέρω να γεμίσω θα είναι μεγάλη επιτυχία. Η πραγματικότητα όμως  ξεπέρασε και τα πιο τρελά μου όνειρα . Μεγάλη δύναμη όμως άντλησα και από την αγάπη μου και την σκέψη μου στην Αλίκη, την οποία αισθάνομαι εδώ παρούσα κάθε βράδυ να παρακολουθεί την παράσταση και χαίρεται μαζί μας. Λυπάμαι πολύ που στις 19 Μαΐου  θα αποχωριστώ το θέατρο ‘’ΑΛΙΚΗ’’ που φέτος μου έδωσε τόσες συγκινήσεις και την μεγαλύτερη καλλιτεχνική επιτυχία της καριέρας μου μέχρι σήμερα. Ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να με αξιώσει ο Θεός να ξαναγυρίσω εδώ με μια παράσταση αντάξια με αυτές  που ανέβαζε και θα ήθελε και η ίδια η Αλίκη από εκεί ψηλά να βλέπει να παίζονται στο θέατρο της. 

Εκτός από καλλιτέχνες, μιμείσαι και πολιτικά πρόσωπα. Έχεις δεχθεί τηλεφωνήματα… ενόχλησης;Όχι δεν με έχει ενοχλήσει κανείς στην φετινή μου παράσταση. 

Ποια πρόσωπα θα ήθελες να μιμηθείς προσεχώς;Μαρία Κάλας και Χαρούλα Αλεξίου. Δυο σπουδαίες προσωπικότητες δυο γυναίκες που λάτρεψα και λατρεύω. Δύσκολο εγχείρημα που πιστεύω κάποια στιγμή να το τολμήσω. Θέλει όμως πολύ υπομονή επιμονή και δουλειά. Αν νοιώσω έτοιμος θα το κάνω…

Πως κρίνεις την κατάσταση στην Ελλάδα –και πλέον!- και στην Κύπρο;

Έχουμε πόλεμο χωρίς συζήτηση.

Όλο αυτό που συμβαίνει σε έχει κάνει να χάσεις το γέλιο σου;Με έχει θυμώσει με έχει βγάλει εκτός εαυτού. Κάθε μέρα που πηγαίνω στο θέατρο και βλέπω να προστίθενται όλο και καινούργιοι συμπολίτες μας στις χιλιάδες που ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαγητό η με το κεφάλι τους χαμηλωμένο να σου απλώνουν το χέρι για μια μικρή βοήθεια νοιώθω βαθειά ντροπή για αυτό που μας συμβαίνει. Όπως όμως λέω σε ένα κομμάτι της φετινής μου παράστασης σαν Αλίκη: ‘’Το πιστεύω μου είναι, ότι μέρες που δεν ονειρευόμαστε και δεν γελάμε, είναι μέρες που δεν τις ζούμε. Και τώρα που o ελληνικός λαός δοκιμάζετε, να μην ξεχνά πόση λεβεντιά κουβαλάει. Να έχει το κεφάλι ψηλά στο φως του ήλιου και όχι στα σκοτάδια που θέλουν κάποιοι να κοιτάμε’’.

Έχεις αναγκαστεί να κάνεις «εκπτώσεις» στην καθημερινότητα σου;Πολλές όπως κάθε άνθρωπος  νομίζω.

Θα σε ενδιέφερε η επιστροφή σου στην TV;

Με προϋποθέσεις γιατί όχι.

Το 2005 είχες παρουσιάσει το «Ζω ένα δράμα» στο MEGA. Θα ήθελες να παρουσιάσεις εκ νέου κάτι αντίστοιχο;Δεν μου αρέσει να μιλάω υποθετικά. Είμαι ανοιχτός πάντως στις προσκλήσεις και στις προκλήσεις

Πώς κρίνεις την τούρκικη λαίλαπα;Σιγά σιγά πιστεύω πως θα ξαναβρεί η τηλεόραση τον βηματισμό της.

Φέτος, στέλνουμε στη Eurovision ένα διαφορετικό τραγούδι. Ποια η γνώμη σου;Καλή μας επιτυχία.

Έχεις δηλώσει ότι περιμένεις τον έρωτα. Στην παρούσα περίοδο, τον έχεις βρει;  Θα σου απαντήσω με το ποιήμα του Κώστα Ουράνη που λέει:

"Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει, δίχως να νιώσεις από πού
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα
θε να σου κλείσει απαλά, με τ' άσπρα χέρια της τα δυο,
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμ' εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς... Αν είναι να 'ρθει, δε να 'ρθει.
Κλειστά όλα να 'ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Ειδέ, κι αν έχεις φωτεινό, το σπίτι για να την δεχτείς,
και σαν φανεί τρέξεις σ' αυτήν, κι εμπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να 'ρθει, θε να 'ρθει-αλλιώς θα προσπεράσει…"

Καλό καλοκαίρι σε όλους.