Γιώργος Οικονόμου: «Είναι τεράστια απόλαυση να φθείρεις τους άφθαρτους»

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Μουλόπουλο

Ο Γιώργος Οικονόμου είναι ένας από τους σκηνοθέτες που έχουν δώσει εξαιρετικό δείγμα δουλειάς σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. Μάλιστα, σε μία δύσκολη σεζόν όπως η φετινή, ο ίδιος τόλμησε και ανέβασε στο Θέατρο «Αμιράλ» το κωμικό θρίλερ «Ο Σέρλοκ Χόλμς και ο σκύλος των Μπάσκερβιλ» με μεγάλη απήχηση. Ο γνωστός σκηνοθέτης μιλά αποκλειστικά στη citypress.gr για τη… νέα υπερβολή των Ελλήνων δημιουργών, για τη θητεία του στο ΔΗΠΕΘΕ, την επιλογή του «Σέρλοκ Χόλμς», τους νέους ηθοποιούς και παράλληλα τα άφθαρτα πρόσωπα.

Ξεκινώντας τη συζήτηση μας, θα ήθελα να μου κάνετε έναν απολογισμό για τη σεζόν που φτάνει αισίως στο τέλος της. Τι «γεύση» σας άφησε;

Γεύση; Απ’ όλες . Σαν ένα πληθωρικό μπουφέ μεγάλου κρουαζιερόπλοιου. Λίγο απ όλα, και για όλα τα γούστα. Ποικιλία χρωμάτων και γεύσεων. Πολλά τα υλικά, πολλές όμως κι οι σάλτσες, πολλές  κι οι μαγιονέζες. Κάποια φρέσκα υλικά  μα δυστυχώς κι αρκετά  κατεψυγμένα. Γεύση πικάντικη; Γλυκιά; Umami;

Ανέβηκαν γύρω στις 500 παραστάσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Πιστεύετε ότι ήταν μία ακόμα ελληνική υπερβολή;

Βεβαίως και ήταν. Η καλύτερη όλων. Ο κλάδος των ηθοποιών στην Ελλάδα κατέχει εδώ και χρόνια το παγκόσμιο ρεκόρ ανεργίας. Δεν έχει κανένα νόημα να περιμένει ο νέος ηθοποιός να χτυπήσει το τηλέφωνο γιατί, ακόμα κι αν δεν του το έχουν κόψει, οι πιθανότητες είναι μηδαμινές. Η πλειοψηφία αυτών των παραστάσεων είναι από δημιουργικές ομάδες που αποφασίζουν , αντί να μεμψιμοιρούν, να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Η πρόθεση είναι νομίζω σε κάθε περίπτωση έντιμα δημιουργική και παρατηρούμε την άνθηση ενός εγωιστικού αλτρουισμού και ενός νέου ήθους συνεργασίας στο θέατρο. Αυτή η τάση ωφελεί το επάγγελμα, αποδυναμώνει τους παραδοσιακούς τσάτσους, διευρύνει τις φόρμες και την θεματολογία, δίνει βήμα σε ταλαντούχους δημιουργούς και φέρνει το θέατρο πιο κοντά σε μια μεγάλη γκάμα θεατών. Δυστυχώς δεν λύνει το βιοποριστικό ζήτημα και ενέχει ενδεχομένως και κινδύνους ( πχ αισθητικής ,ημιμάθειας και αλαζονείας ) αλλά είναι μια τάση προς την σωστή κατεύθυνση. Αργά η γρήγορα το ξεσκαρτάρισμα θα γίνει.                 

Αν έπρεπε να σκεφτείτε αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μία ταινία μικρού μήκους, για την Ελλάδα του 2013. Ποιο είναι το θέμα που σας έρχεται απευθείας στο μυαλό;

‘Εθνική και Eurobank-Η άπελπις προσπάθεια συγχώνευσης δύο τραπεζών’. Κάτι τόσο άχαρο.

Την περίοδο 2006-2010 διατελέσατε καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου. Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον των ΔΗΠΕΘΕ; Θα αντέξουν στη μάστιγα της κρίσης;

Το θέμα εδώ είναι πως άντεξε αυτή η χώρα την μάστιγα των ΔΗΠΕΘΕ και όλων των δημόσιων και δημοτικών οργανισμών που αντί να εξυπηρετούν τους καταστατικούς τους στόχους ήταν εξ αρχής κομμάτι του γνωστού σε όλους μας απόρθητου και στιβαρού πελατειακού συστήματος. Προσωπικά ελέγχω τον εαυτό μου για απαράδεκτο Δονκιχωτισμό και μεγάλη αφέλεια. Έζησα τον μύθο του Σίσυφου σε καθημερινή σχεδόν βάση.  Το ίδιο και η πλειοψηφία των νυν και τέως καλλιτεχνικών διευθυντών με τους οποίους έχω μιλήσει οι οποίοι  ξεκινάνε πάντα με τις καλύτερες των προθέσεων και με προσωπικό όραμα,  αλλά στην πορεία απογοητεύονται οικτρά.   Το σύστημα  αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Η κρίση σίγουρα καλό δεν θα κάνει στα ΔΗΠΕΘΕ, γιατί λόγω των προβλημάτων χρηματοδότησης  οι Δημοτικές αρχές χάνουν  παντελώς το ενδιαφέρον τους γι αυτά και τα αντιμετωπίζουν ως  ενοχλητικά βαρύδια.  Είναι κρίμα, γιατί ως θεσμός τα ΔΗΠΕΘΕ ήταν ένα θετικό βήμα προς το αυτονόητο: Να λειτουργούν δηλαδή στην περιφέρεια θέατρα ρεπερτορίου, δημιουργικές δηλαδή θεατρικές – καλλιτεχνικές μονάδες παραγωγής σε άμεση επαφή με την τοπική κοινωνία .  Όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου, όπου η περιφέρεια συχνά τροφοδοτεί το κέντρο με έμπνευση και ταλέντο. Το φαινόμενο των 500 παραστάσεων στην πρωτεύουσα και  της ανυπαρξίας πρωτότυπης επαγγελματικής δουλειάς στην περιφέρεια σίγουρα περιγράφει μια πολιτική και πολιτιστική ήττα. Ή μάλλον μια πανωλεθρία.

Αν πρέπει να βρούμε μια θετική νότα, ενδεχομένως η κρίση να οδηγήσει τελικά κάποιους καλλιτέχνες του θεάτρου να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στην περιφέρεια μακριά από Δημοτικά και Διοικητικά συμβούλια, Υπουργεία και υπεράριθμους.    

Επιλέξατε να σκηνοθετήσετε ένα ιδιαίτερο έργο, τον «Σέρλοκ Χολμς: Ο σκύλος των Μπάσκερβιλ». Ποιοι ήταν οι λόγοι που σας οδήγησαν να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο;

Μου αρέσει να αφηγούμαι θεατρικά μια μεγάλη κι απλωμένη ιστορία με βασικό μου εργαλείο την φαντασία των θεατών. Είναι ένα προκλητικό θεατρικό παιχνίδι με αρχέτυπους μύθους και χαρακτήρες και με ένα είδος χιούμορ που προσωπικά με διασκεδάζει ιδιαίτερα. Αν ψάχνετε για την επαφή με το ’τώρα ‘ αυτή βρίσκεται στον τρόμο, το μυστήριο και την σύγκρουση ανάμεσα στην λογική και την δεισιδαιμονία. Τι άλλο να θέλει κανείς; Επίσης το έργο ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρα του θεάτρου Αμιράλ. 

Πολλοί φοβούνται να «επενδύσουν» σε νέα, άφθαρτα πρόσωπα. Εσείς όμως το τολμήσατε. Τι θα συμβουλεύατε τους συνάδελφους σας;

Να τολμήσουν βέβαια. Είναι τεράστια η απόλαυση να φθείρεις τους άφθαρτους. Νάναι καλά και οι τρείς τους. Ζήτω οι κύριοι κύριοι Νικόλας Αγγελής, Αργύρης Γκαγκάνης και Ζήσης Ρούμπος!  Θα  ήθελα να ξαναδουλέψω μαζί τους ακόμα και όταν θα έχουν πια φθαρεί από τη δόξα, το χρήμα και τις κραιπάλες.  

Είναι εύκολο να σκηνοθετείτε τρία πρόσωπα, τα οποία υποδύονται παραπάνω ρόλους;

Οι δυσκολίες της δουλειάς μου δεν έχουν καμία σχέση με αριθμούς ηθοποιών και ρόλων. Το ζήτημα είναι αυτά που γίνονται να είναι κατά κάποιο τρόπο αληθινά και όσο γίνεται άρτια.   

Η ζωή των Ελλήνων εν έτη 2013, μπορεί να αποτελέσει ένα γρίφο προς λύση;

Αν ξέραμε να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα.

INFO:

Ο «Σέρλοκ Χολμς και ο σκύλος των μπάσκερβιλ» θα παρουσιάζεται στο θεατρόφιλο κοινό μέχρι τη Μεγάλη Τρίτη (30/4) στο Θέατρο «Αμιράλ». Πρωταγωνιστούν: Νίκος Αγγελής, Αργύρης Γκαγκάνης, Ζήσης Ρούμπος.

Κάθε Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη στις 21.15. Η γενική είσοδος είναι 15ευρώ, ενώ 10ευρώ είναι για φοιτητές και ανέργους.

Λίγα λόγια για το έργο:

Όταν ο Σερ Τσαρλς Μπάσκερβιλ βρίσκεται νεκρός στο αγρόκτημά του, με μια ανατριχιαστική  έκφραση τρόμου ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και τα αποτυπώματα ενός γιγαντιαίου σκύλου δίπλα στο άψυχο κορμί, ο μέγας ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς της Μπέϊκερ Στριτ κι ο πιστός του βοηθός ντόκτορ Ουότσον αναλαμβάνουν να ξεδιπλώσουν το κουβάρι του τρομερού μυστηρίου που καλύπτει τον θάνατο του Σερ Τσαρλς και την αρχαία κατάρα του Σκύλου των Μπάσκερβιλ.

Για άλλη μια φορά το μυστήριο του Σκύλου των Μπάσκερβιλ ψάχνει την λύση του μέσα από μια σύγχρονη και διασκεδαστική παράσταση όπου επικρατούν το παιχνίδι των ρόλων και οι συχνά απροσδόκητες αφηγηματικές λύσεις.