Τη φετινή σεζόν σας συναντάμε στο θεατρικό βαγόνι του «Τρένου στο Ρουφ». Μπαίνοντας στο…τρένο του παρελθόντος, τι είναι αυτό που αναπολείτε;
Αναπολώ στις μοναχικές στιγμές μου κάποια τοπία, κάποιους δρόμους, κάποιες ωραίες παρέες που έζησα μαζί τους. Οι ρόλοι όλοι του παρελθόντος μου ζουν διαρκώς μέσα μου.
Το πραγματικό σας επίθετο είναι Μάνος Βαμβακούσης. Γιατί στην πορεία το τροποποιήσατε;
Ο προπάππους μου ταξίδευε με ένα καΐκι κ πηγαινοέφερνε σαν πειρατής βαμβάκι. Στην πορεία θέλησα να αποκοπώ από αυτές τις μνήμες κ με αφορμή την ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Μπάιρον - Μπαλάντα για έναν δαίμονα» αποφασίσαμε με τον Νίκο να το αλλάξουμε.
Παρουσιάζετε «Το καβούκι του ελέφαντα» του Etienne Lepage. Πώς επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;
Η επιλογή έγινε για πολλούς λόγους. Ένας λόγος είναι ότι μου άρεσε το έργο, γιατί μιλάει για τους φόβους του ανθρώπου. Φόβοι όπως αυτοί που κατοικούν μέσα μας και δεν τολμάμε να τους αγγίξουμε, και να μιλήσουμε μαζί τους, με την ψευδαίσθηση ότι κάτι γνωρίζουμε για αυτούς. Αυτοί οι φόβοι, μας κάνουν κοινωνικά ενταγμένους στα πρέπει της κοινωνίας 'η της όποιας θρησκείας, δημιουργώντας φανατισμούς μίση πολέμους τοκογλυφίες .Χωρίς να καταφέρουμε να μιλήσουμε με αυτούς τους φόβους μας που θα μπορούσαν να γίνουν άθλοι για εμάς τους ίδιους πρώτα κ έπειτα στη συνάντηση μας με τους άλλους
Το έργο γράφτηκε το 2010, αλλά τα θέματα που θίγει είναι τόσο επίκαιρα. Πιστεύετε, ότι μπορεί να ενταχθεί στην κατηγορία των διαχρονικών έργων;
Βεβαίως γιατί το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Υποδύομαι τον Κλωντ έναν επιστήμονα, έναν άνθρωπο καταξιωμένο κοινωνικά που όμως στην προσωπική του ζωή είναι κλεισμένος στους φόβους του. Εισβάλει ο Πωλ και του ανατρέπει τα πάντα του . Το έργο καταλήγει ότι υπάρχει λύτρωση, ο άνθρωπος χρειάζεται χιούμορ ερωτήσεις στον εαυτό του, και να θυμάται ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο για αυτόν και τους άλλους και επειδή δε γνωρίζουμε τίποτα για το τι είναι η ζωή το έργο προτείνει να απολαύσουμε το αίνιγμα της.
Είναι εύκολο ο καθένας να αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί;
Ναι αν δεν έχει έτοιμες απαντήσεις. Οι έτοιμες απαντήσεις δηλώνουν ότι τίποτα δεν γνωρίζουμε για την όποια ευθύνη μας και αυτό γιατί αρνούμαστε πεισματικά να συναντηθούμε με τον εαυτό μας, έτσι την όποια ευθύνη την μεταφέρουμε στον άλλο.
Η ανασφάλεια τι ρόλο παίζει στην προσωπική και στην επαγγελματική ζωή σας;
Γεννιόμαστε με την ανασφάλεια ζούμε με την ανασφάλεια και πεθαίνουμε με την ανασφάλεια. Το θέμα είναι πως την ξεγελάμε γιατί και η ασφάλεια κακό μας κάνει αιώνες τώρα.
Η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, θεωρείτε ότι μας έχει κάνει να αδιαφορούμε για τον διπλανό μας;
Όχι δεν αδιαφορούμε δεν υπάρχουν και δεν υπάρχουμε. Το θέατρο είναι μια προτροπή για να υπάρξουμε.
Θεωρείτε ότι υπάρχει ακόμα ο διαχωρισμός στις κοινωνικές τάξεις;
Υπάρχει. Όσο θα υπάρχουν φανάρια στους δρόμους θα υπάρχουν και κοινωνικές τάξεις, γιατί οι κοινωνικές τάξεις δημιουργούν δούλους και η ιστορία μας έχει δείξει πως η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από δούλους όσο δεν υπάρχουμε ως άτομα.
Στο έργο, η κοινωνία, όπου διαδραματίζεται η ιστορία, βρίσκεται σε ύπνωση. Εμείς, όλα αυτά τα χρόνια, βρισκόμασταν σε μία παρόμοια θέση;
Είναι στο χέρι μας να αφυπνιστούμε. Να αναρωτηθούμε πρώτον γιατί ψηφίζουμε; Για τα μικροσυμφέροντα μας, για το βόλεμα μας για την θεσούλα μας, αυτή η θεσούλα είναι η ύπνωση και ο τάφος μας.
Πώς κρίνετε την πολιτική κατάσταση;
Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι σε αυτό που συμβαίνει. Μέτα την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους ο Έλληνας δεν κατάφερε να έχει δική του εστία μέσα στην χώρα του. Ήταν μετανάστης της ίδιας του της χώρας. Όλοι γνωρίζουμε πως μοίρασαν οι ανέραστοι πολιτικοί της εποχής εκείνης την Ευρώπη. Οι δικοί μας πολιτικοί φερέφωνα αυτών έγιναν δούλοι τους και μας έβαλαν σε μια εμφύλια αιματοχυσία που μόνο δάκρυα μου έρχονται, δάκρυα που γίνονται σιωπή. σιωπή .. σιωπή.
Ένα από τα μηνύματα που επιχειρεί να περάσει το έργο, είναι ότι «είμαστε ξένοι με τους άλλους, επειδή είμαστε ξένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό». Μελετώντας τον ρόλο σας και κοιτώντας τριγύρω, πώς το διαπιστώνετε; Έχει βάση αλήθειας;
Είμαστε ξένοι με τον εαυτό μας γιατί δεν κάνουμε διάλογο με εμάς, αλλά κάνουμε διάλογο με τις επιταγές των άλλων. Ζούμε δηλαδή την ζωή των άλλων και ύστερα πεθαίνουμε εμείς. Να σας φέρω και ένα παράδειγμα, μένω σε μια πολυκατοικία δέκα χρόνια και δεν ξέρω ποιος μένει δίπλα μου, αυτός πως το κρίνετε εσείς…
Τι είναι αυτό που σας τρομάζει;
Τρομάζω κάθε φορά που δεν είμαι παρόν στον εαυτό μου και φοβάμαι όταν δεν γνωρίζω γιατί.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα τον χαρακτηρίζατε ως «απωθημένο»; Όλα αυτά τα χρόνια έχετε παίξει και σκηνοθετήσει ένα πλούσιο ρεπερτόριο.
Δεν έχω κανένα απωθημένο. Επιθυμίες έχω που όταν πραγματοποιούνται είμαι ευτυχής.
Ο κόσμος της Τέχνης, είναι μία «ανάσα» για τον κόσμο, ώστε να ξεχαστεί;
Ο Κόσμος της τέχνης κατοικεί σε κάθε ον που αναπνέει φτάνει να δίνει χώρο στην ύπαρξη του να ονειρεύεται και να πράττει. Ο κόσμος λοιπόν της τέχνης δεν είναι το θέατρο ο χορός ο κινηματογράφος κλπ αλλά τέχνη είναι όποιος μπορεί να σκέφτεται να ακούει και να περπατάει.
INFO:
Ο Μάνος Βακούσης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το καβούκι του ελέφαντα» του Etienne Lepage, στο θεατρικό βαγόνι του «Τρένου στο Ρουφ». Μαζί του ο Άρης Τσαμπαλίκας, ενώ η σκηνοθετική επιμέλεια ανήκει στην Τατιάνα Λύγαρη.
Η παράσταση παρουσιάζεται από Πέμπτη έως Σάββατο στις 9.00 και Κυριακή στις 8.00, με τις τιμές των εισιτηρίων να είναι στα 16ευρώ και 12 ευρώ (φοιτητικό).
Παράλληλα, ο Μάνος Βακούσης σκηνοθετεί μία ομάδα νέων παιδιών, για τις ανάγκες του έργου «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος» της Μαργαρίτας Καραπάνου. Οι πρόβες έχουν ξεκινήσει και είναι εντατικές, ενώ αυτή τη περίοδο βρίσκονται σε αναζήτηση χώρου.
Τέλος, υπάρχουν κάποιες προτάσεις για τηλεόραση και κινηματογράφο, αλλά μέχρι στιγμής δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου