Παναγιώτης Πετράκης:«Οι ερωτικές επιλογές του καθενός είναι προσωπικό του θέμα»

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Μουλόπουλο

Συνδυάζει με επιτυχία την υποκριτική και το τραγούδι, ενώ κλέβει τις εντυπώσεις με τη σκηνική του παρουσία σε ό,τι κάνει. Ο λόγος για τον Παναγιώτη Πετράκη, ο οποίος μιλά στη citypress.gr για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί και για τη σημερινή, δύσκολη κατάσταση,για τα επαγγελματικά του σχέδια και την ομοφυλοφιλία.

 «Ένας κάποιος Παράδεισος». Μία παράσταση που ξεκίνησε τον περασμένο Μάρτιο και  βρίσκεται σ’ εξέλιξη, ενώ το κείμενο αφορά τη ζωή του Ζαν Ζενέ…Η παράσταση, αυτή, είναι μία ιδέα της Βάνας Πεφάνη. Ουσιαστικά, είναι η δική της ανάγνωση πάνω στο έργο του Ζαν Ζενέ, "Ο καβγατζής της Βρέστης, μαζί με κάποια άλλα κείμενα του συγγραφέα αλλά και με τη φυσική του παρουσία στο έργο. Έτσι, γράφτηκε το «Ένας κάποιος Παράδεισος» από τη Βάνα, το οποίο ανέβηκε σε μία πρώτη μορφή στην Πάτρα πέρσι τον Μάρτιο, ενώ στη τωρινή του μορφή παρουσιάστηκε αρχές Σεπτεμβρίου ως "Ένας κάποιος Παράδεισος 2", μία παράσταση σε εξέλιξη. Λόγω ενός ατυχήματος της Βάνας, κατέστη αδύνατο να συνεχίσουμε… Τώρα βρέθηκε ο κατάλληλος καιρός, για να ξανά ανέβει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Ποια ήταν τα στοιχεία που σε κέντρισαν και είπες το «ναι» στην εν λόγω πρόταση;Καταρχήν το έργο του Ζενέ, ο ρόλος που είναι πολύ προκλητικός, γιατί είναι κόντρα σε ότι μ’ έχει συνηθίσει ο κόσμος –είναι ο πιο «κακός» χαρακτήρας που έχω παίξει ποτέ, καθώς είναι συναισθηματικά ανάπηρος- και νομίζω ότι συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία που αποτελούν τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Πιστεύεις ότι όλοι έχουμε σκοτεινά στοιχεία στον χαρακτήρα μας;
Σκοτεινά στοιχεία υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους! Το θέμα είναι κατά πόσο επιτρέπουμε σ' αυτά να βγαίνουν στην επιφάνεια ή πόσο τα κρατάμε φυλαγμένα.

Εσύ έχεις βρει κάποια «σκοτεινά» στοιχεία στον χαρακτήρα σου που να τα ‘χες κρυμμένα; Φαντάζομαι πως και εγώ έχω στοιχεία που θα μπορούσαν να θεωρηθούν εν δυνάμει (να είναι) «κακουργηματικά», αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει να επικεντρώνομαι σ’ αυτά. Η φιλοσοφία μου στη ζωή, είναι ό,τι ωραίο περιστρέφεται γύρω από την αγάπη. Δεν μ’ ενδιαφέρει να αναλωθώ στη σκοτεινή μου πλευρά. Ως ηθοποιός, όμως, είναι πολύ ωραίο να εξερευνήσεις και αυτό το κομμάτι.

Η αγάπη παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή σου;Ουσιαστικό ρόλο, ζωτικό! Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να αγαπάω και να αγαπιέμαι!

Στο έργο υποδύεσαι ένα ναύτη, ο οποίος αποτελεί τον μοιραίο έρωτα γι’ άντρες και γυναίκες. Ένας προκλητικός ρόλος για σένα. Είχες ενδοιασμούς;Όχι, κανέναν! Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα, αλλά και τις δικές μου αντοχές. Είναι καλό για έναν ηθοποιό να ξεπερνάει τα όρια του, τα όρια της ντροπής… Αυτό που το κοινωνικό σύνολο μας έχει «φορέσει». Οι ηθοποιοί μπαίνουμε σε καταστάσεις που ποτέ μας δεν θα μπαίναμε στη πραγματική μας ζωή, οπότε μου αρέσει να φτάνω μέχρι τα άκρα στην Τέχνη μου!

Έχεις φτάσει ποτέ στα άκρα;Δεν είμαι άνθρωπος, γενικώς, των άκρων. Όταν δω ότι πράγματα δεν συμφωνούν είτε με τη νοοτροπία μου, είτε με τα θέλω μου, απλώς αποχωρώ. Δεν μου αρέσουν οι συγκρούσεις και οι εντάσεις. Λατρεύω πολύ την ηρεμία στη ζωή.

Υπάρχουν πολλές σκηνές βίας, σεξ και ομοφυλοφιλίας. Υπήρξε κάποια που να δυσκολεύτηκες ή να σ’ έφερε σε δύσκολη θέση;Ίσως μία σκηνή, στην οποία –ουσιαστικά- βιάζω μία κοπέλα. Το να καλούμαι να κάνω ένα δράστη, σ’ ένα βιασμό, μου είναι εντελώς απεχθές! Μου ήταν δύσκολο ως ένα σημείο, αλλά νομίζω ότι μου βγήκε καλά.

Στην Ελλάδα, το θέμα της ομοφυλοφιλίας, οι περισσότεροι το αντιμετωπίζουν με ταμπού. Που πιστεύεις ότι οφείλεται; Πρέπει κάποιος να μιλάει «ανοιχτά» για τις ερωτικές επιλογές του;

Πιστεύω ότι οι ερωτικές επιλογές του καθενός είναι προσωπικό του θέμα και δεν αποτελούν μέρος της κοινωνικής του ταυτότητας. Όπως ένας straight μάλλον δεν θα συστηνόταν «Γεια σας, με λένε Παύλο και είμαι straight», έτσι δεν υπάρχει λόγος για έναν γκέι ή έναν αμφιφυλόφιλο να «συστήνει» την ταυτότητα του στον κοινωνικό περίγυρο. 
Από την άλλη, δεν πιστεύω ότι χρειάζεται  να κρυφτεί. Ίσως μία μέση κατάσταση να ήταν πιο σωστή. Στην Ελλάδα, γενικότερα, είμαστε πολύ πίσω και ακόμα κάποια θέματα θεωρούνται ταμπού. Αυτό, ίσως, οφείλεται πολύ περισσότερο στην άνοια. Έχουμε συνδέσει περισσότερο την ομοφυλοφιλία δυστυχώς με «φούστα-μπλούζα» καταστάσεις.

Παράλληλα, το έργο διαπραγματεύεται, μεταξύ άλλων, και τη δικαιοσύνη με  τη τιμωρία. Πιστεύεις, ότι η έλλειψη αυτών των δύο στοιχείων, έφτασαν την Ελλάδα, στην σημερινή κατάσταση;Νομίζω ότι δεν είναι ένα ή δύο πράγματα που φταίνε, αλλά είναι πολύ-παραγοντικό το θέμα. Για μένα, το κύριο στοιχείο που μας οδήγησε στα δεινά μας είναι ότι σαν λαός θέλαμε και συνεχίζουμε να θέλουμε να βάζουμε το προσωπικό μας συμφέρον, πάνω από το συλλογικό. Χώρες που κατάφεραν να έχουν συλλογικό πνεύμα, κατάφεραν πολλά περισσότερα, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι εμείς. Εμείς, νοιαζόμαστε μόνο για όσα περικλείει η αυλή του σπιτιού μας και έτσι προσπαθούμε να φοροδιαφύγουμε, να βάλουμε τον μπατζανάκη, τον ξάδερφο μας στο δημόσιο… Όλα αυτά τα στοιχεία συντέλεσαν σ’ αυτό που βιώνουμε σήμερα.

Εσύ χρησιμοποίησες ποτέ «μέσο»; Δυστυχώς, το ‘χω κάνει! Και δεν είναι κάτι για το οποίο είμαι υπερήφανος… Το ‘χα κάνει στο στρατό. 

Όπως οι περισσότεροι…
Νομίζω οι περισσότεροι το κάνουμε και είναι ένα κακό δείγμα. Αν δεν το ‘κανε κανείς, θα ήταν και ο στρατός διαφορετικός (γέλια).

Πιστεύεις ότι με την πάροδο του χρόνου, αυτά θα εξαλειφθούν;Δεν ξέρω, αλλά θέλω να ‘μαι αισιόδοξος, ότι αυτή η δυσμένεια στην οποία έχουμε περιπέσει θα είναι εποικοδομητική ως προς αυτό. Ίσως αλλάξει η νοοτροπία μας! Οι νέες γενιές είναι λίγο διαφορετικές… Πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα!

Η οικονομική κρίση, εκτός από τις…τσέπες μας, έχει επηρεάσει τις κοινωνικές και ηθικές αξίες. Εσένα η κρίση σου έχει «αλλοιώσει» τον χαρακτήρα; 
Κοίταξε, ότι έχω στριμωχτεί οικονομικά και ότι αυτό με κάνει να περνάω περισσότερες ώρες στο σπίτι μου και να προσέχω πολύ που ξοδεύω τα χρήματα μου, ναι! Όμως, δεν είναι σε μεγάλο βαθμό, γιατί ούτε τη δουλειά μου έχω χάσει –δόξα τω Θεώ-, ούτε έχω φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι αν θα ‘χω να φάω το μεσημέρι, όπως πολλοί συμπολίτες μας. Δεν το βιώνω  λοιπόν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μου αλλάξει τη συμπεριφορά. Φυσικά, με επηρεάζει το σύνολο, γιατί πολλοί από εμάς βιώνουν τέτοιες καταστάσεις, οπότε δεν μου βγαίνει να πετάω στα σύννεφα!Η βαριά ατμόσφαιρα έχει πέσει σαν ένα πέπλο, πάνω από όλους μας.

Είσαι αισιόδοξος γενικά;Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος και πολλές φορές κόντρα στα δεδομένα! Μπορεί όλα να δείχνουν ότι (όλα) είναι μαύρα και θα γίνουν ακόμα πιο μαύρα, και εγώ να βλέπω ότι ανοίγει ο ουρανός. Αυτή είναι η δύναμη, νομίζω, που με κάνει να συνεχίζω, να ελπίζω, να ονειρεύομαι!
Η αισιοδοξία και τα όνειρα μου είναι η κινητήριος δύναμη, για να συνεχίζω να κάνω αυτό που κάνω! Φυσικά, σε πολύ μεγάλο βαθμό και ο κόσμος! Ο κόσμος που δέχεται αυτό που κάνω: Να δίνω αυτό που νοιώθω ότι χρειάζονται και έτσι φεύγουν πλημμυρισμένοι από συναισθήματα! Το να μπορώ, να επηρεάζω, τις ζωές των ανθρώπων στους οποίους απευθύνομαι, θετικά, με κάνει να θέλω να είμαι ενεργός!

«Ένας κάποιος Παράδεισος» από τη μία, «Δαίμονες» από την άλλη! Όταν τους είχες ερμηνεύσει στο «Just the two of us», μήπως ήταν σαν… προφητικό σημάδι;Άλλο μεγάλο κεφάλαιο… Να σου πω την αλήθεια, ήταν το μοναδικό τραγούδι που επέβαλα εγώ να παρουσιάσουμε στο «Just». Ήθελα κάτι που να εκφράζει ότι είμαι. Οι «Δαίμονες» είναι το πρώτο, μεγάλο, ελληνικό μιούζικαλ που έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία. Ήταν μία παράσταση που είχα παρακολουθήσει 15 φορές (!) όταν είχε ανέβει και πιστεύω πως εκείνη η παράσταση μας τίμησε μας τιμά σε πολλά επίπεδα! Ήταν μία αφορμή που ασχολήθηκα με το μιούζικαλ… Τελικά, όντως, αποδείχτηκε προφητικό και αυτό που συμβαίνει τώρα είναι καρμικό!

Πως αισθάνεσαι που πρωταγωνιστείς σε μία παράσταση που την είχες δει από τα… μαθητικά σου χρόνια;Δεν μπορώ να στο εκφράσω ακριβώς! Είναι συγκίνηση… Πριν λίγες ημέρες κάναμε την πρώτη μας μουσική πρόβα με την Άννα Βίσση στο γνωστό ντουέτο και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τραγουδάω εγώ μαζί με την Άννα, αυτή τη μουσική που τόσο μ’ έχει υποβάλλει. Νιώθω ευλογημένος, τυχερός, αλλά και μεγάλη ευθύνη στους ώμους μου. Έχω μεγάλη αγωνία να πάει καλά! Μπορώ να σου πω, ότι ξεφεύγει από τα όρια της δουλειάς και έχει γίνει προσωπική υπόθεση!

Είσαι έτοιμος γι’ αυτό το μεγάλο «στοίχημα» και για ότι έρθει στην πορεία;Αυτό δεν το σκέφτομαι καθόλου. Είμαι πολύ εστιασμένος στο αντικείμενο αυτό καθ’ αυτό! Από εκεί και πέρα ότι προκύψει, καλώς να έρθει. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να κάνουμε μία πάρα πολύ δυνατή παράσταση και να ‘ναι καλύτερη από την πρώτη. Και θέλω να δικαιωθώ σ’ αυτό!
Έχω πει πάρα πολλές φορές ότι μόνο τα ελληνικά μιούζικαλ μπορούν να πετύχουν στην Ελλάδα. Εμάς στην Ελλάδα, δεν μας αγγίζουν σαν λαό, τα πιο jazz ή rock n’ roll μιούζικαλ… Ούτε τα πολύ κλασσικά! Θέλουμε κάτι που να αγγίζει τους Έλληνες, να είναι γραμμένο από Έλληνες, στίχος που έχει μελοποιηθεί στην Ελληνική γλώσσα. Ένα στοίχημα που πρέπει να πετύχει και απ’ αυτή την άποψη.

Ωστόσο το ελληνικό κοινό δεν είναι συνηθισμένο στα μιούζικαλ…Ως επί των πλείστων, μεταφράζονται ξενόγλωσσα μιούζικαλ, που ούτε σαν ιστορία μπορούμε να ταυτιστούμε, ούτε σαν μουσική και φυσικά όταν ανεβαίνουν, δυστυχώς –ανεβαίνουν- με πρόσωπα που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις!
Κακά τα ψέματα, το μιούζικαλ είναι πολύ ειδικό πράγμα, που απαιτεί μία ειδική τεχνική κατάρτιση: Να μπορείς να τραγουδάς σαν τραγουδιστής απαιτήσεων, να ξέρεις να χορεύεις, να κινείσαι καλά και να παίζεις παράλληλα! Δυστυχώς, εμείς οι Έλληνες ηθοποιοί, δεν την αποκτούμε στην δραματική σχολή.

Τι είναι αυτό που σε… «δαιμονίζει» περισσότερο;

Η αγένεια! Μπορεί να με κάνει έξαλλο, τρελό… Μου συμβαίνει σχεδόν καθημερινά!