Μετρά 17χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο και έχει δοκιμαστεί σε όλα τα είδη του θεάτρου. Ο λόγος για τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη, ο οποίος μιλά στη «City Press» για τη συνεργασία του με τον Πέτρο Φιλιππίδη, για τον «ρόλο» του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, για τον ρόλο του έρωτα στη ζωή του, καθώς και για την αντιμετώπιση της προσωπικής του ζωής από τα media.
Δίνεις το «παρών» μέσα από τα «Κλεμμένα όνειρα», αλλά και θεατρικά στον «Υπηρέτη με δύο αφεντικά». Ποια τα συναισθήματα σου που «χτυπάς» στα δύο πιο «ισχυρά» μέσα προβολής;
Αισθάνομαι τυχερός σε μία τόσο δύσκολη περίοδο! Από την άλλη, όμως, θεωρώ ότι δεν είναι μόνο θέμα τύχης, αλλά και συνεχούς δουλειάς τα τελευταία χρόνια, καθώς και σωστής διαχείρισης των όποιων ευκαιριών μου έχουν δοθεί όλα αυτά τα χρόνια στη δουλειά.
Όσο περνάει από το χέρι μου, προσπαθώ να κάνω τις καλύτερες δυνατές επιλογές σε συνεργασίες, γιατί είναι εξίσου σημαντικό με ποιους παίζεις, όπως και τι παίζεις.
Χαίρομαι που και φέτος κάνω δύο διαφορετικά πράγματα. Από τη μία τα «Κλεμμένα όνειρα» που είναι λίγο πιο δραματική σειρά, σε σχέση με το θέατρο που είναι μία ξέφρενη κωμωδία με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Είμαι με το ένα πόδι στο δράμα και με το άλλο στην κωμωδία και είναι πολύ συναρπαστικό αυτό...
Έχει υπάρξει συνεργασία που να έχεις μετανιώσει, επειδή σ’ ανάγκασαν να κάνεις κάποιου είδους «έκπτωση»;
Δεν έχω μετανιώσει, αλλά έχω βρεθεί σε δύσκολη θέση, όταν επέλεξα τη συγκεκριμένη συνεργασία επειδή πίστεψα πολύ σ’ αυτή! Όπως και στη ζωή δεν θα τα πάμε με όλους καλά. Έτσι, δεν θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε και με όλους καλά. Άσχετα, αν υπάρχουν άλλες προθέσεις. Βέβαια, η δουλειά του ηθοποιού εξαρτάται πάρα πολύ από τον σκηνοθέτη. Εκεί είναι το μεγάλο στοίχημα! Να συνεννοηθείς πολύ καλά με τον σκηνοθέτη και να βρεθούν οι κατάλληλες ισορροπίες, ώστε να πάρει από σένα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Έχω δουλέψει με πολλούς και διάφορους σκηνοθέτες και έχω μάθει να «προσαρμόζομαι» στο πως δουλεύει ο κάθε σκηνοθέτης. Μου έχει κάνει πάρα πολύ καλό, γιατί μπορώ να βρίσκομαι σε ένα σχήμα που ενίοτε ονομάζεται εμπορικός ή ποιοτικός θίασος -βάζουμε ταμπέλες γιατί αναγκαζόμαστε, ώστε να ξεχωρίζουμε κατά κάποιο τρόπο.
Αν δεν πετύχει κάτι, είναι καλό, γιατί το έχεις ζήσει και αν σου τύχει κάτι αντίστοιχο θα ξέρεις πως θα το διαχειριστείς.
Μία χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το «Έχω ένα μυστικό» που αφορούσε στη ζωή της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Θα ξανά έκανες βιογραφική δουλειά;
Ναι, βέβαια! Οι βιογραφικές σειρές είναι και οι αγαπημένες μου. Παρακολουθώ από δραματοποιημένα ντοκιμαντέρ στη τηλεόραση, μέχρι βιογραφικές ταινίες… Αμέσως θα έλεγα «ναι». Είναι πολύ ενδιαφέρον να υποδυθείς ένα αληθινό πρόσωπο και όχι ένα φανταστικό, στο μυαλό ενός συγγραφέα. Μπορεί η σειρά να μην είχε την τεράστια αποδοχή, αλλά ήταν πολύ καλή ευκαιρία για μένα, γιατί ερμήνευσα ένα σπουδαίο «ρόλο». Απ’ όλα έχεις να κερδίσεις κάτι! Θα ήμουν κουτός αν έλεγα ότι έχασα κάτι. Μπήκα στα βαθιά, να προσεγγίζω έναν εκρηκτικό χαρακτήρα, όπως ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, και μου δόθηκε η ευκαιρία να κινηθώ σ’ ένα μεγάλο υποκριτικό πλαίσιο.
Αισθάνεσαι περισσότερο δραματικός ή κωμικός ηθοποιός;
Και στο θέατρο, αλλά και στην τηλεόραση έχω παίξει αρκετές κωμωδίες, δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς. Δεν μ’ αρέσει να βάζω ταμπέλα στον εαυτό μου, ούτε έχω φτάσει σε μία ηλικία που να μπορώ να πω ότι κάνω το ένα είδος ή το άλλο. Ευτυχώς, στο θέατρο, έχω περάσει από πάρα πολλά είδη: Από αρχαία τραγωδία μέχρι μιούζικαλ και από κλασσικό ρεπερτόριο μέχρι σύγχρονο ελληνικό έργο. Δοκιμάζεσαι και δουλεύεις καλύτερα τα εκφραστικά σου μέσα. Το κάθε είδος απαιτεί έναν διαφορετικό χειρισμό των εκφραστικών μέσων.
Σαν χαρακτήρας είμαι λίγο «έξω καρδιά», νομίζω ότι έχω μία τάση προς την κωμωδία, αλλά μου αρέσουν όλα τα είδη. Κάθε φορά που μου δίνεται μία ευκαιρία, προσπαθώ να την υπηρετώ σωστά. Η κωμωδία είναι πολύ δύσκολη, κακά τα ψέματα!
Είναι εύκολο να ισορροπήσει ένας ηθοποιός μεταξύ δράματος & κωμωδίας και εκτός δουλειάς;
Στη ζωή μας έχουμε τέτοια περιστατικά. Σε πολύ δραματικά περιστατικά, αν βγούμε απέξω μπορούμε να δούμε και την κωμική τους πλευρά ή και το αντίστροφο. Αυτό γίνεται και στην Τέχνη! Αν παρατηρήσουμε σωστά μία κωμική σκηνή, θα μπορούσε η ίδια σκηνή να είναι και μία πολύ δραματική, αντιστρέφοντας την πλευρά του νομίσματος. Είναι πολύ ωραίες δόσεις σε μία δραματική σκηνή να υπάρχει μία ανάλαφρη κατάσταση –σχεδόν να αυτοσαρκαζόμαστε. Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και σ’ ένα κωμικό έργο. Οι μεγάλοι κωμικοί ηθοποιοί, το έχουν αυτό, όπως ο Σαρλό! Έχω κλάψει με τον Βέγγο, βλέποντας τον σε ταινίες. Αυτή η δοσολογία είναι καλή και στη ζωή και στη σκηνή!
Διαβάστε παρακάτω την υπόλοιπη συνέντευξη :
Καταρχάς, αισθάνομαι πολύ χαρούμενος που παίζω με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Έναν ηθοποιό που θαυμάζω από τότε που ήμουν στη σχολή.. Είναι μεγάλο σχολείο να παίζω μαζί μ’ έναν ευφάνταστο ηθοποιό…Και χαίρομαι που συνεχίζω να κάνω κλασσικό ρεπερτόριο. Συμμετέχω σε μία πολύ δυνατή παράσταση, μία σπουδαία διασκευή, διαφορετική, μη αναμενόμενη. Είναι μία κλασσική κωμωδία, όπου ο θεατής περιμένει κάτι ανάλογο από τις προηγούμενες φορές, ενώ εδώ νομίζω ότι τα χάνει πολύ εύκολα!
Ένα ιστορικό θέατρο, που ποιος δεν έχει παίξει… Στόχος μου είναι να κάνω τέτοιες συνεργασίες.
Έχετε «πειράξει» το πρωτότυπο κείμενο του Κάρλο Γκολντόνι… Φοβήθηκες για την αποδοχή του κόσμου;
Αυτό είναι το νόημα! Το θέατρο δεν είναι μωσαϊκό είδος… Τα έργα του κλασσικού ρεπερτορίου είναι τόσο σπουδαία, γιατί ο «πυρήνας» τους είναι μεγάλος και ουσιαστικός… Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να τα πειράξεις! Πιστεύω ότι αν ζούμε ο Γκολντόνι, αλλιώς θα ‘γραφε τον «Υπηρέτη δύο αφεντάδων». Το θέμα είναι να μην αποπροσανατολίσεις τον κόσμο! Εδώ, έχουμε τηρήσει κατά γράμμα την ιστορία και μας μεταφέρει σε μία πολύ γλυκιά δεκαετία, όπως αυτή του ’60. Όταν πήρα τη διασκευή από τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Χρήστο Σιμαρδάνη, είδα αμέσως το έργο –και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Ήξερα το πλαίσιο και τι έχω να παίξω!
Περνάτε διάφορα μηνύματα για την ανθρώπινη ύπαρξη μας, την αγάπη, τον έρωτα και την εξουσία. Τι ρόλο παίζει η αγάπη στη ζωή σου;
Η αγάπη είναι το πρώτο συναίσθημα και μαζί με τον έρωτα αποτελεί την κινητήριο δύναμη! Νομίζω ότι δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς αυτήν… Όπως λέει και το τραγούδι του Χατζιδάκι: «Χωρίς νερό το ψάρι, χωρίς αέρα το πουλί…», δεν γίνεται τίποτα. Έτσι είναι για τον άνθρωπο, έτσι και για μένα!
Αποτελεί πηγή δημιουργίας;
Σαφώς! Ουσιαστικά, αποτελεί τη…βενζίνη της ημέρας! Στη δική μας δουλειά καταθέτουμε καθημερινά πράγματα, είναι ό,τι ωραιότερο να ερχόμαστε εδώ με όρεξη, γεμάτοι αγάπη –και γιατί όχι και έρωτα- και αυτό μας δίνει πολύ δύναμη για να βρεθούμε στη σκηνή. Μας δίνει ενέργεια!
Στο παρελθόν τα media ασχολήθηκαν με την προσωπική σου ζωή. Σ’ ενοχλεί όταν γίνεσαι «πρωταγωνιστής» για τις σχέσεις σου;
Δεν μπόρεσα να το αποφύγω, αλλά δεν χαιρόμουν κιόλας που το έβλεπα. Από την άλλη δεν προσπαθούσα ποτέ να προκαλέσω περισσότερο από αυτό που υπήρχε ήδη σαν γεγονός και προσπαθώ συνέχεια να ζω τη ζωή μου! Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο! Και δεν έχω να λογοδοτήσω και σε κανέναν! Δεν το έκανα πριν, δεν θα το κάνω και τώρα! Δεν θα κρυφτώ, δεν θα ζω κλεισμένος στο σπίτι μου… Θα βγω, θα διασκεδάσω, θα δω τους φίλους μου… Είναι ένα παιχνίδι που έχει κάποιους κανόνες και μπαίνοντας σ’ αυτό το παιχνίδι προσπαθείς να τους κατανοήσεις και να παίξεις σ’ αυτό το γήπεδο όσο καλύτερα μπορείς.
Το ουσιαστικό είναι, ό,τι υπάρχει γύρω από την προσωπική μου ζωή, να γίνεται μ’ ένα μέτρο, να μην με προσβάλει και να μην ξεπερνά τα όρια και τα μέτρα. Να μπαίνει σαν κυριολεκτικά μέσα από την κλειδαρότρυπα… Να σχολιάζεται ξανά και ξανά, για λόγους εντυπωσιασμού. Πολλές φορές, θύμωσα για πράγματα που λεγόντουσαν για εμένα, αλλά έλεγα ότι είναι ένα κομμάτι των media και πρέπει να το αντιμετωπίζω.
Πόσο εύκολο είναι τελικά για έναν γνωστό ηθοποιό να προφυλάξει την προσωπική του ζωή;
Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά! Έχω δει πράγματα για μένα, που είμαι σίγουρος, ότι τα έχουν μεταφέρει άνθρωποι που βρίσκονταν στον ίδιο χώρο μ’ εμένα, γιατί δεν υπήρχε κανένας δημοσιογράφος ή παπαράτσι. Ούτε υπάρχει το παραμύθι που λένε ότι κυνηγάνε τους ηθοποιούς, τραγουδιστές… Αυτά ανήκουν στη σφαίρα φαντασίας! Δεν έχουμε ελληνικό star system, δεν είμαστε Χόλιγουντ και πολύς κόσμος το ‘χει καταλάβει…
Πως εξηγείς το φαινόμενο ότι έχουν «ανέβει» πάρα πολλές παραστάσεις;
Δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κανέναν την έκφραση! Ο καθένας θέλει να εκφραστεί. Αν δεν τον καλέσει κάπου, θα μπει στη διαδικασία να φτιάξει κάτι δικό του. Μπορεί, όμως, να βρεθεί ένα…λουλουδάκι! Πάντα ανέβαιναν πολλές παραστάσεις, μη γελιόμαστε!
Η τόσο μεγάλη προσφορά που υπήρχε, και λόγω την σήριαλ, βγήκαν πάρα πολλοί ηθοποιοί τα τελευταία 15-20 χρόνια. Και το παράξενο είναι ότι συνεχίζουν να βγαίνουν! Δεν μπορεί, η Ελλάδα, να βγάζει γύρω στους 500 ηθοποιούς κάθε χρόνο… Αλλά δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κάποιον να εκφραστεί! Αν κάποιος είναι μεγάλο ταλέντο, τι να πεις; Μη γράψεις; Μη παίξεις;
Δεν μπορείς να απαγορεύσεις σε κάποιον να κάνει θέατρο, γιατί δεν υπάρχει μία αστυνομία θεάτρου…Από την άλλη έχει καταργηθεί η άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος, κάτι που με βρίσκει αντίθετο. Στο Σωματείο μας κάνουμε προσπάθειες να ανασυγκροτήσουμε τον χώρο, αλλά είμαστε ευάλωτοι. Πρόκειται για ένα περιστασιακό επάγγελμα.
Ναι, είναι πάρα πολύ ωραία και η λάμψη και οι φωτογραφίσεις γιατί σε μαθαίνει ο κόσμος, αλλά από πίσω υπάρχει πολύ μόχθος και δουλειά. Ο κόσμος δεν χρειάζεται να ξέρει τι συμβαίνει πίσω!
Το άλλο σημαντικό είναι ότι το θέατρο πάει πολύ καλά, όπως και η δική μας και άλλες παραστάσεις. Ο κόσμος διψάει να βγει από το σπίτι, να δει μια καλή παράσταση, να συγκινηθεί, να γελάσει! Σκέφτομαι τον κόσμο που έρχεται να μας δει κάθε βράδυ και θέλω να δίνω το 1000% των δυνατοτήτων μου! Βάζει τα καλά του και έρχεται στο θέατρο… Ανάλογα κάνω κι εγώ. Βάζω τα καλά μου για να τον τιμήσω!
Ποια η γνώμη σου για την Ελλάδα του 2013, όπως έχει διαμορφωθεί στο κοινωνικό και πολιτικό «σκηνικό»;
Το πιο ανησυχητικό είναι η αντιπαλότητα που μας έχουν βάλει όλοι οι άνθρωποι της εξουσίας. Να φαγωθούμε μεταξύ μας! Αυτό πρέπει να το προσέξουμε όλοι μας. Το βλέπεις από ένα πολύ απλό περιστατικό σ’ ένα παραλίγο ατύχημα που μπορεί να συμβεί στο δρόμο, ο κόσμος είναι έτοιμος να κάνει καβγά! Φοβάμαι μην φτάσουμε στα πρόθυρα ενός εμφυλίου που δεν είναι καν πολιτικός!
Όλα μπορούν να ξεκινήσουν από ένα αστείο που δεν ξέρεις που μπορεί να οδηγηθεί…
Στον «Υπηρέτη με δύο αφεντικά», ωστόσο, βλέπουμε και διάφορες καταστάσεις…λαμόγιων. Πιστεύεις ότι έχει «καθαρίσει» ο τόπος;
Αυτά δεν σταματάνε ακόμα και μέσα στην κρίση θα εκμεταλλευτούν το οτιδήποτε. Είναι και στον χαρακτήρα του ανθρώπου.
Πιστεύεις ότι πλέον έχουμε έρθει κοντά με τον συνάνθρωπο μας;
Μας αρέσει να είμαστε για την πάρτη μας –όσο κι αν δεν είναι ευχάριστο-. Έχουμε έρθει –κάπως- κοντά ο ένας στον άλλον… Βλέπουμε τον συνάνθρωπο μας καλύτερα, τον βοηθάμε. Ωστόσο, δεν μπορώ να βλέπω τον άλλον να κλαίει ή η εξουσία να τον έχει διαφθείρει… Εγώ δεν θα δώσω τη λύση! Ο καλλιτέχνης το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι όλες αυτές οι ερωτήσεις και οι θεωρίες, να μεταφερθούν στο θέατρο, ώστε το κοινό να σκεφτεί.
INFO:
Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης πρωταγωνιστεί στην καθημερινή τηλεοπτική σειρά, «Κλεμμένα Όνειρα» του MEGA.
Παράλληλα, εμφανίζεται στο Θέατρο Μουσούρη, με το θεατρικό έργο «Υπηρέτης με δύο αφεντικά» του Κάρλο Γκολντόνι, σε μία…ανατρεπτική διασκευή των Πέτρου Φιλιππίδη και Χρήστου Σιμαρδάνη και σε σκηνοθεσία του πρώτου. Μαζί τους επί σκηνής οι: Πάνος Βλάχος, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Άννα Μονογιού, Τάκης Παπαματθαίου κ.ά.
citypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου