Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, που ξέρει τι θέλει και πατάει γερά στα πόδια του. Συναντήσαμε στο φουαγιέ του Θεάτρου «Διάνα» τον γνωστό ηθοποιό –λίγη ώρα πριν ξεκινήσει τις πρόβες- και μιλά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη citypress.gr, για τον «Κατάδικο μου», τις αλήθειες που βγάζουν επί σκηνής, τον φόβο στη μοναξιά, την ματαιοδοξία, την εσωτερική ανάγκη να γίνει πατέρας, το αίσθημα της ντροπής και άλλα πολλά…
• Το καλοκαίρι περιόδευσες ανά την Ελλάδα με το Κ.Θ.Β.Ε, στο πλευρό των Φιλιππίδη-Ζουγανέλη, με τους «Ιππείς». Τι αποκόμισες απ’ αυτή την εμπειρία; Eίναι τιμητικό να σε φωνάζουν συντελεστές, όπως είναι ο Σταμάτης Φασουλής, ο κ. Χατζάκης από το Κ.Θ.Β.Ε, ο Πέτρος Φιλιππίδης και ο Γιάννης Ζουγανέλης, να υποδυθείς ένα ρόλο, είτε σε μία αρχαία εποχή, είτε σε μία αρχαία τραγωδία, από την παράδοση που έχουμε σαν λαός και θεατρικά και πολιτιστικά στο σήμερα.
Οι περιοδείες είναι ένα δύσκολο πράγμα για τον ηθοποιό, γιατί δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει η εποχή του καλοκαιριού, γεμίζεις με τεράστιες θεατρικές εμπειρίες από τις αντιξοότητες που έχει ο εξωτερικός χώρος του θεάτρου, αλλά και το μάθημα που σου δίνει. Δίπλα σε ανθρώπους που θαυμάζεις και αγαπάς, βλέπεις κι άλλους τρόπους προσέγγισης. Μόνο θετικά μπορείς να αποκομίσεις, αλλιώς πρέπει να ‘σαι αρνητικός εσύ απέναντι σε ότι συμβαίνει ή απέναντι στον τρόπο.
• Πρέπει να στηρίζονται τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, ώστε ο κόσμος να έχει περισσότερη επαφή με το θέατρο; Ασφαλώς! Θα πρέπει να μπουν άνθρωποι με αγάπη και μεράκι για τη δουλειά του θεάτρου, αλλά και με ανάγκη να προσφέρουν στους συμπολίτες μας και στους ανθρώπους της πόλης μας που δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν τόσο άμεσα θέατρο.
Το θέατρο είναι μία γλώσσα όπως η μουσική και όλες οι μορφές Τέχνης που θα πρέπει να συζητιέται, να αγαπιέται, να λατρεύεται, να μιλιέται και να υπάρχει στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από την πόλη που ζουν. Οι άνθρωποι που στηρίζουν τέτοιες θέσεις, πρέπει να ‘ναι «αδιάφθοροι» σε πολλά πράγματα και να αντιμετωπίζουν με ζήλο αυτό που πάνε να κάνουν.
• Στον τομέα της Τέχνης πιστεύεις ότι υπάρχει διαφθορά ή τα λεγόμενα «κυκλώματα»;
Διαφθορά δε νομίζω, όπως ούτε και κυκλώματα. Στον τομέα της Τέχνης, δεν είναι ότι θα βγάλεις δισεκατομμύρια. Σαφώς αποφέρει κάποια χρήματα, αλλά αποφέρει και πολύ σημαντικό έργο, το οποίο μένει στην ψυχή. Οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπάμε το θέατρο, φαίνονται και από τις δουλειές που γίνονται και δεν στηρίζονται στον ωφελισμό, αλλά βγαίνει η ανάγκη του να πεις κάτι και ο άλλος να έχει την ανάγκη να το ακούσει.
• Η Τέχνη μπορεί να «επιβιώσει» σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;
Η Τέχνη χρόνια επιβιώνει σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Δεν έχει σταματήσει ποτέ, από τα μπουλούκια στους δρόμους, από τους ανθρώπους που το αγαπάνε, το στηρίζουν, τους δήμους, το κουκλοθέατρο, τα πολύ μεγάλα θέατρα… Η Τέχνη ήταν καταλύτης σε πολλά πράγματα και νομίζω και οι άνθρωποι της, γιατί το μυαλό φεύγει λίγο παραπάνω.
• Πέρσι «σπάσατε» πόρτες στο Θέατρο «Διάνα» με τον «Κατάδικο» και η επιτυχία επαναλαμβάνεται. Πώς είναι το αίσθημα να παίζεις σε γεμάτη αίθουσα και δη σ’ αυτή την εποχή; Σε οποιαδήποτε εποχή, δε στη συγκεκριμένη, είναι μεγάλη τιμή να ξέρεις ότι ο άνθρωπος επιλέγει την «επιλογή» που έχεις κάνει εσύ και οι υπόλοιποι συνάδελφοι σου. Το συνολικό αποτέλεσμα, επειδή είναι μία ομαδική δουλειά, ξεκινάει από αυτούς που το γράψανε, από τον σκηνοθέτη, τους συντελεστές που παίζουν, ακόμη και από τον άνθρωπο που θα σε υποδεχτεί στην πόρτα. Αυτή η αποδοχή και αυτή η επιλογή του κοινού απέναντι σ’ αυτό που συμβαίνει, είναι αν μη τι άλλο ένα τεράστιο ευχαριστώ που δεν το εισπράττεις ούτε με χρήματα, ούτε με άλλο τρόπο. Είναι πραγματικά ευλογία να ζεις κάτι τέτοιο! Από την άλλη, εγώ θα ευχόμουν να ήταν όλα τα θέατρα έτσι, ξέρω, όμως, ότι δεν γίνεται και είναι ουτοπικό.
Νομίζω ότι ο ανταγωνισμός καλά κάνει και υπάρχει, γιατί ανεβάζει τον πήχη σε πολλά πράγματα.
Διαβάστε παρακάτω την υπόλοιπη συνέντευξη :
• Φέτος μειώθηκαν πολύ τα εισιτήρια στην πλειοψηφία των θεάτρων. Πιστεύεις ότι καθυστέρησε να γίνει η προσαρμογή; Προσαρμόστηκαν, αλλά δεν προσαρμόζεται η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, που μιλάμε για χώρους που το ενοίκιο μπορεί να είναι και πάνω από 10.000 ευρώ. Δεν πρέπει να πει κι ο άλλος ότι κατεβάζω το ενοίκιο και «ρίχνω» το ρεύμα, ώστε να βοηθήσω τους συμπολίτες μου για να δουλέψει το θέατρο; Δεν το κάνεις για εμάς, για να πάρουμε λίγα λεφτά παραπάνω. Ίσα-ίσα αν έβαζες το εισιτήριο με τις ίδιες τιμές, πάλι «μέσα» μπαίνει. Είναι η εσωτερική ανάγκη!
Θα έπρεπε και σε πολύ σπουδαιότερα πράγματα, όπως το τμήμα υγείας και παιδείας, τα πράγματα να είναι εξιδανικευμένα και προσαρμόσιμα στον κόσμο.
• Πόσο εύκολο είναι επί σκηνής να βγάλετε την αλήθεια και τα έντονα συναισθήματα που βιώνουμε; Νομίζω είναι το ιδανικό, γιατί δεν το κοροϊδεύεις, αλλά το βάζεις να αφουγκραστεί αυτό που συμβαίνει. Το πιο δύσκολο είναι να είσαι κάθε μέρα αληθινός και σαν θεατής και σαν άνθρωπος. Καθημερινά να βλέπεις πως λειτουργεί η κατάσταση και αυτό που κάνεις να το διέπει μία αλήθεια και να λειτουργείς μέσα απ’ αυτή. There is no easy way… (όπως λέει και το τατουάζ που είχε «χτυπήσει» στο χέρι).
• Έχουμε χάσει την αλήθεια που είχαμε μέσα μας, από όλη αυτή την κατάσταση που επικρατεί;
Χάσαμε τον πλασματικό εαυτό που είχαμε χτίσει, όσοι τον είχαν χτίσει, και ξανά βρίσκουμε σίγουρα τις αλήθειες που έπρεπε να βρούμε -τον σεβασμό, την αγάπη απέναντι στους συμπολίτες, στην οικογένεια, στους γείτονες, στη συντροφικότητα. Μπαίνουμε σε αξίες που μία καλημέρα και καλησπέρα μας φέρνουν πιο κοντά. Ο κόσμος θα χαμογελάσει περισσότερο και θα αποκτήσουμε μία μορφή επικοινωνίας που έχουμε χάσει τόσα χρόνια.
• Το θέατρο «Διάνα» όπου παρουσιάζεται ο «Κατάδικος» είναι στο Πανεπιστήμιο. Τώρα με την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς», εκτιμάς ότι θα καλυτερεύσει η κατάσταση;
Αν μας ενδιαφέρει τόσο πολύ και μας ενοχλούν αυτά που συμβαίνουν, θα πρέπει να ρωτήσουμε ποιος τους άφησε να μπούνε; Η πρώτη σκέψη είναι «γιατί μπήκε;», ο άνθρωπος αυτός, από τη στιγμή που δεν είχε τις δυνατότητες να δουλέψει και να έχει ένα καλύτερο αύριο. Τον αφήσαμε, ήρθε, έμεινε εδώ και όταν αρχίσαμε να τον θεωρούμε περιττό σαν εικόνα, σκέψη, χρώμα, άτομο, είπαμε «τι κάνεις εδώ; Σήκω φύγε». Σαφώς υπάρχουν κάποια κακοποιά στοιχεία και κάποιοι άνθρωποι που δεν θα ‘πρεπε να υπάρχουν πουθενά, αλλά αυτός ο άνθρωπος που ήρθε για ένα καλύτερο αύριο, δεν πίστευε ότι θα ζήσει αυτό το πράγμα.
• Εσύ γεννήθηκες και έζησες κάποια χρόνια στην Αγγλία. Έχεις σκεφτεί να επιστρέψεις πίσω;
Γεννήθηκα στην Αγγλία, αλλά μεγάλωσα στην Ελλάδα! Εδώ είναι οι έρωτες μου, οι αγάπες μου, την ελληνική γλώσσα μιλάω, ζω, δουλεύω, εδώ θέλω να πεθάνω. Εδώ είναι η χώρα μου, η πατρίδα μου και δεν την αλλάζω με τίποτα! Είναι η πιο όμορφη χώρα στον πλανήτη, με τους πιο όμορφους ανθρώπους και τις πιο ωραίες γειτονιές, παραλίες, σκέψεις, αγάπες, φαγητά, γεύσεις, έρωτες, γυναίκες, άντρες, τα έχεις όλα! Δεν σκέφτομαι να γυρίσω ποτέ. Θα πήγαινα ευκαιριακά για έξι μήνες, για μία πολύ καλή δουλειά και για κάτι που θα μου έφτιαχνε το αύριο μου λίγο καλύτερα και τις σκέψεις μου επίσης.
• Συμφωνείς με τις αποφάσεις των νέων που εγκαταλείπουν τη χώρα;
Όχι, αλλά τους καταλαβαίνω. Με τι να ζήσεις; Με τον αέρα; Και αν ένας άνθρωπος που έχει μυαλό και νόηση; Κρίμα που δεν μπορούμε σαν ελληνικό κράτος, να τον αγκαλιάσουμε και να του δώσουμε ιδανικά πράγματα, για να μπορέσει να φτιάξει πράγματα στην Ελλάδα καλύτερα για εμάς. Δίνουμε αυτή την «πρωτοπορία» στους ξένους να εκμεταλλευτούν έναν Έλληνα συνάνθρωπο μας, που θα μπορούσε να ήταν από τον Παπανικολάου που έκανε το τεστ που μέχρι σήμερα είναι το νούμερο ένα στον τομέα της υγείας, μέχρι και πολύ σπουδαίους ανθρώπους. Πρέπει να ζήσουν και γιατί να χάσουν στον χρόνο που έχουν να δημιουργήσουν πράγματα και ιδανικά που έχουν για τον εαυτό τους. Κάποια στιγμή, αν αγαπάνε την χώρα τους, θα γυρίσουν πίσω.
• Πιστεύεις ότι θα δημιουργηθούν νέα πράγματα μέσα από την κρίση που βιώνουμε;
Απόλυτα! Δημιουργεί μία διαφορετική δομή σχέσης και αυτό νομίζω ότι είναι καλό. Ακόμα και αρνητική αν είναι η εξέλιξη, ξέρεις που βρίσκεσαι, γιατί πριν ήσουν στο περίπου, ήσουν μέσα σε ένα αμάξι, κάνοντας βόλτες στην Ελλάδα και το ‘παιζες… Λας Βέγκας. Τώρα, το κάνεις με γνώση που πας, τι κάνεις και ποιους βλέπεις.
• Μπορούμε να σταματήσουμε να φοβόμαστε;
Φυσικά, με τον τρόπο μας! Εγώ για παράδειγμα τους φόβους μου, τους αντιμετωπίζω με ό,τι φοβάμαι το κάνω επί δέκα. Αν φοβάμαι να κάνω κάτι, πάω και το κάνω με τα μούτρα, για να δω γιατί φοβάμαι. Ο πόνος μου είναι; Ο ψυχισμός; Η κατάληξη; Ο εγωισμός; Τα όρια είναι για να σπάνε, όχι για να υπάρχουν. Τα όρια υπάρχουν για να σου δείχνουν τον βασικό κανόνα.
• Εσύ, τι είναι αυτό που φοβάσαι περισσότερο;
Την μοναξιά, πολύ!
• Την έχεις βιώσει;
Όχι, αλλά φοβάμαι… Μου αρέσει η κοινωνικότητα, οι φίλοι μου, οι συνάνθρωποι μου, η οικογένεια μου, η κοπέλα μου, ο σκύλος μου, η ζωή μου. Τη μπορώ σε συγκεκριμένες στιγμές, σ’ ένα ωραίο επιτρεπτό όριο.
• Υποδύεσαι τον άντρα της Ελένης Ράντου, όπου μετά από ένα συμβάν που συμβαίνει επί σκηνής, ξανά γυρίζεις πίσω, λόγω του φόβου και της ανασφάλειας. Σου έχει συμβεί κάτι ανάλογο;
Ποτέ! Οι άνθρωποι που δεν είναι εδώ, δεν θα μείνουν. Το timing παίζει ρόλο…Δεν τους κατηγορώ τους ανθρώπους που φεύγουν ή που αλλάζουν. Ποτέ δεν εμπιστεύεσαι κάτι. Εγώ την κατάσταση, αυτή, την λέω σάπιο μήλο, γιατί έχει μία γλύκα της γνώσης του πριν, αλλά είναι σάπιο γιατί έχει χαλάσει και δεν το βλέπεις.
• Εμπιστεύεσαι εύκολα ανθρώπους;
Δύσκολα. Πάντα είμαι ανοιχτός, αλλά η εμπιστοσύνη κερδίζεται καθημερινά. Όχι με τεστ, αλλά κρίνεται αν είναι έμπιστος ή όχι. Σαφώς κάποιοι άνθρωποι το έχουν κερδίσει και εγώ το έχω κερδίσει από αυτούς.
• Πόσο εύκολα λες σε κάποιον άνθρωπο, «Κατάδικος μου»;
Πια…καθόλου! Μόνο εγώ είμαι «μου», όλοι οι υπόλοιποι είναι δικοί τους. Ούτε το σκυλί, είναι δικό μου, εγώ το ταΐζω, εγώ το μεγαλώνω, απλώς συνυπάρχω… αλλά κάποια στιγμή θα φύγει. Εγώ δεν θέλω να πεθάνει. Δεν είναι εγωιστικό; Είναι επιλογή και τα πράγματα έτσι πρέπει να γίνονται. Δεν έχω παιδιά ακόμα, αλλά νομίζω και με τα παιδιά μου έτσι θα γίνεται. Πρέπει να ‘σαι εκεί σαν σύμβουλος, με την αγάπη και την στήριξη, με την συμπεριφορά σου. Δεν μπορείς να επιλέξεις εσύ για τον άλλον, παρά μόνο όταν δεν μπορεί να πιάσει ένα ποτήρι νερό να πιει. Η ανάγκη της γνώσης και της εξέλιξης έχει να κάνει μ’ αυτό και είναι επικίνδυνο. Είμαστε τυχεροί που είμαστε «φυσιολογικοί».
• Έχεις νιώσει την ανάγκη να γίνεις πατέρας;
Μεγαλώνοντας, ναι, το αισθάνομαι! Είναι μία εσωτερική ανάγκη, όπου παίρνω άνετα την ευθύνη. Θα έκανα με μεγάλη χαρά το βήμα, αν υπήρχε ο κατάλληλος άνθρωπος.
• Στη σκηνή, οι συντελεστές βγάζετε μία χημεία μεταξύ σας. Είναι εύκολο να βρεις έναν άνθρωπο, όπου θα αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλον; Όχι, δεν γίνεται. Δεν υπάρχει συνταγή. Μετά από 13 χρόνια ατελείωτης δουλειάς δεν ξέρω τι να σου απαντήσω… Είναι τυχερό!
• Ούτε στον «Κατάδικο» επί σκηνής υπάρχει κάποια…συνταγή; Έτυχε! Κάποιος ένας από εμάς να αλλάξει, όλο μπορεί να πάει στην αντίθετη φόρα. Εμείς το κάναμε, οπότε εμείς είμαστε, έτυχε και ταιριάξαμε. Κάτι να αλλάξει ο ένας από τον άλλον, ένα χαρακτηριστικό, δεν θα πετύχαινε. Είναι τόσο περίεργη η ζωή και τόσο περίεργο το θέατρο. Δεν θα πετύχαινε όχι μόνο ως δουλειά, αλλά και ως μεταξύ μας διαδικασία.
• Στον χώρο μπορούν να υπάρξουν φιλίες;
Ναι, όταν βάζεις την αξία της φιλίας σε ιδανικό και δεν βάζεις τον εαυτό σου… ιδανικό.
• Εσένα η φιλία είναι στα ιδανικά σου;
Η φιλία μου, ναι, είναι πολύ μεγάλη αξία. Δεν υπάρχει κάποιος φίλος μου που να μην ξέρει ότι θα σκιστώ για εκείνον –κυριολεκτικά-, αν του συμβεί το οτιδήποτε και δεν είμαι παρών. Αλλά, να κάνει το ίδιο και ο άλλος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έρχονται, νομίζεις ότι είναι φίλοι σου, τελικά είναι γνωστοί σου και εξαφανίζονται με τον χρόνο.
• Τι αναπολείς από το παρελθόν;
Μεγαλώνοντας αναπολείς την παιδικότητα που έχεις απέναντι σε όλα τα πράγματα. Η ανάγκη να συνυπάρξεις, να παίξεις με τους φίλους σου, τους κολλητούς σου, να ερωτευτείς την φίλη σου, να ζήσεις ένα ανέμελο παρόν…
• Σου λείπει και η παιδικότητα;
Μου λείπει σε κάποια πράγματα, γιατί την παιδικότητα την έχω κρατήσει για το θέατρο, ώστε να μου θυμίζει πόσο παιδί μπορώ να γίνω, ενώ υποτίθεται ότι είμαι 35χρονών μαντράχαλος.
• Σου έχει λείψει η τηλεόραση;
Σαφώς και μου λείπει! Όχι μόνο βιοποριστικά, αλλά και σαν εκτόνωση, σαν ενέργεια και σαν πράγμα. Όμως, με την κρίση έχουν κόψει τα πάντα, ακόμα και τον καιρό.
• Πώς βρίσκεις την τούρκικη «λαίλαπα» που επικρατεί στις μικρές οθόνες;
Όπως και την αμερικάνικη πριν από πολλά χρόνια…Και κάνουν εξαιρετική δουλειά. Τοπία, ομορφιές, άνθρωποι, το σενάριο είναι υποκειμενικό.
• Θα «κυνηγούσες» μία δουλειά στο εξωτερικό;
Το εξωτερικό έχει ένα καλύτερο αύριο για εμάς, ανεξάρτητα από την κρίση ή όχι. Υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα και εξέλιξη στη γλώσσα. Δεν σκέφτομαι, όμως, με τα τούρκικα, γιατί και πριν πέντε χρόνια υπήρχαν τα reality. Βομβαρδισμός παντού, θυμάσαι…
• Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον του επαγγέλματος σου στην Ελλάδα;
Πολύ! Κάνω μία από τις δυσκολότερες δουλειές στην Ελλάδα, με τον μεγαλύτερο δείκτη ανεργίας από τότε που ξεκίνησα. Άντε, να ‘χει αλλάξει μισό τοις εκατό. Την έκανα με ανιδιοτέλεια, με πολύ αγάπη και πίστη σ’ ένα όνειρο, χωρίς καμία καβάτζα και χωρίς να ‘μια γιος κανενός. Είναι από τα λίγα πράγματα που κάνω με τέτοιο πάθος στη ζωή μου.
• Έχεις κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο;
Το όνειρο μου είναι τα παιδιά… Στον επαγγελματικό τομέα ζω το όνειρο μου και είμαι πολύ τυχερός. Υπάρχω στον χώρο, συνυπάρχω με ανθρώπους που αγαπάω, που θαυμάζω, που μισώ να…αγαπάω. Δώστε μου και ένα όσκαρ να καλυφτεί και η ματαιοδοξία μου.
• Έχεις περάσει στιγμές ματαιοδοξίας;
Όλοι περνάμε κάποιες στιγμές ματαιοδοξίας, γιατί δεν έχεις την γνώση, αλλά ξεπεράστηκε. Δεν το έκανα ποτέ για την ματαιοδοξία, ντρέπομαι πολύ, όμως.
• Τι ντρέπεσαι;
Γενικά ντρέπομαι. Δεν μπορώ να αποφύγω την ντροπή! Ακόμα και στο δρόμο με τον κόσμο όλο, μπορεί να είμαι διάχυτος, ανοιχτός, αλλά μέσα μου υπάρχει ένα αίσθημα ντροπής. Δεν ξέρω το γιατί. Σαν ένα παιδί που το βαπτίζουν, είναι μεγάλος και τον γδύνουν.
Ο «Κατάδικος μου» των Ελένη Ράντου, Σάρα Γανωτή, Νίκου Σταυρακούδη και σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, παρουσιάζεται για 2η χρονιά στο Θέατρο «Διάνα» (Ιπποκράτους 7).
Ο «Κατάδικος μου», ανεβαίνει κάθε Τετάρτη & Πέμπτη (20.30), Παρασκευή & Σάββατο (21.30), Κυριακή (20.00). Αντίστοιχα οι τιμές είναι: 18 & 16 ευρώ (Τετάρτη-Πέμπτη), 20 & 18 ευρώ (Παρασκευή-Κυριακή) και 15 ευρώ το φοιτητικό.
Το φετινό μότο των συντελεστών είναι: «Κατάδικος μου: Κυκλοφορεί ελεύθερος στην πόλη».
Παίζουν: Ελένη Ράντου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ορφέας Αυγουστίδης, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος, Μπάμπης Γιωτόπουλος.
Την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου, θα πραγματοποιηθεί η γενική δοκιμή της παράστασης, όπου οι άνεργοι θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν δωρεάν την παράσταση, έχοντας μαζί τους την κάρτα ανεργίας.
Οι κρατήσεις θέσεων για τη γενική δοκιμή της 19ης Οκτωβρίου, ξεκινούν από την Τρίτη 16/10/2012, όπου και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας, λόγω περιορισμένων θέσεων.
Πηγή : citypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου