Έχοντας στο ενεργητικό του πολλές υποκριτικές νίκες σε θέατρο και τηλεόραση, ο Γρηγόρης Βαλτινός δεν επαναπαύεται ποτέ! Το νέο του «στοίχημα» είναι ο «Επιθεωρητής έρχεται» του Τζων Πρίσλεϋ, όπου παρουσιάζεται στο Θέατρο «Ιλίσια».
Μπαίνοντας στο καμαρίνι του, ο τοίχος είναι γεμάτος από φωτογραφίες των παραστάσεων που έχει παίξει, αλλά και ένα cd από την «Πρόβα νυφικού» έχει τη θέση του, στη γωνία του καθρέφτη. «Είναι η αγαπημένη μου σειρά», λέει. Ο γνωστός ηθοποιός μιλά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη citypress.gr, για τη διαχρονική επικαιρότητα του έργου, για το πόσο έτοιμη ήταν η χώρα για την κρίση, την πολιτική –και μη- διαφθορά, για τις σειρές τουρκικής παραγωγής, ενώ δηλώνει οργισμένος ως πατέρας, αφού και τα δύο του παιδιά ετοιμάζονται να φύγουν από την χώρα.
• «Ο Επιθεωρητής έρχεται» είναι η φετινή σας πρόταση στο θεατρόφιλο κοινό. Πώς επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;
Πάντα αφουγκράζομαι τις ουσιαστικές ανάγκες του κόσμου, γιατί το θέατρο θέλω να ‘ναι και ωφέλιμο. Να μην είναι δύο ώρες, μόνο διασκέδαση, χάχανο, υψηλή κουλτούρα -ανέγγιχτη, απρόσιτη, απροσπέλαστη από τον πολύ κόσμο.
Ο «Επιθεωρητής έρχεται» είναι ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου. Ένα έργο πρότυπο, που με τίποτα δεν μπορεί να παλιώσει από πλευράς θεματολογίας –αφού πάντα μένει επίκαιρο-, αλλά και από πλευράς δομής. Όσο υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη, τα πάντα εξαρτώνται από την αίσθηση της ατομικής ευθύνης που έχει ο καθένας. Όλα τα εγκλήματα απέναντι στη κοινωνία, όλες οι αδικίες, οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση, πηγάζουν από την αδιαφορία και από την απληστία των ανθρώπων.
• Στο ανέβασμα του κλασικού έργου, του Τζων Πρίσλεϋ, επιχειρείτε μία διαφορετική ανάγνωση. Είχατε ενδοιασμούς;
Για πρώτη φορά στα χρονικά του έργου, ο «Επιθεωρητής» είναι ένα παιδί που έρχεται από το μέλλον της εποχής του έργου. Ξεκίνησε από μία φράση του Πρίσλεϋ που μιλώντας για το έργο του, είπε ότι ο «Επιθεωρητής» είναι ένας άγγελος από το μέλλον.
Το έργο διαδραματίζεται στο 1910, εγώ, όμως, έβαλα τον «Επιθεωρητή» να έρχεται από το τώρα. Από τον διάδρομο του θεάτρου. Είναι ένας νέος, που σηκώνεται ανάμεσα από τους θεατές και ανεβαίνει στη σκηνή, για να συναντήσει αυτούς τους ανθρώπους από το παρελθόν και να τους πει: «Προσέξτε τις πράξεις σας, γιατί θα έχουν επιπτώσεις σε μένα». Αυτό που ζούμε τώρα!
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος φοράει ρούχα του 2012, εμείς του 1910.
Κάθε φορά που επιχειρείς να πειράξεις, να «κουνήσεις» όπως λέμε στο θέατρο, σκηνοθετικά το έργο, έχεις μία αγωνία αν θα σου πετύχει το πείραμα.
• Οπότε το δημιουργικό άγχος, υποχωρεί…
Ναι! Τώρα πια, μένει η επικοινωνία με το πλατύ κοινό. Αν ο κόσμος καταφέρει να παρακολουθήσει καλό θέατρο μέσα σε όλη αυτή τη συμφορά που μας έχει βρει.
Κάναμε μεγάλες προσπάθειες γι’ αυτό και οι τιμές είναι οριακές. Το θέατρο είναι ένα ακριβό χόμπι. Μπαίνεις για να χάσεις χρήματα και όχι να κερδίσεις.
• Η επικαιρότητα παίζει σημαντικό ρόλο στην επιλογή του εκάστοτε θεατρικού έργου;
Όχι. Υπάρχει η διαχρονική επικαιρότητα, που έχει να κάνει με την ύπαρξη του ανθρώπου, με αξίες, ιδέες, πράγματα που πρέπει να διέπουν τη ζωή μας, με αιώνια αναπάντητα ερωτήματα, αλλά και η επικαιρότητα του «Φυλακισμένου της διπλανής πόρτας» που έχει να κάνει κυριολεκτικά με αυτό που λέει ο τίτλος. Ο άνθρωπος που συναντάμε κάθε μέρα απέναντι μας.
• Τώρα που έχει κατέβει η αυλαία του «Φυλακισμένου», πιστεύετε ότι απελευθερωνόμαστε σιγά-σιγά;
Νομίζω ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον, γιατί συνειδητοποιούμε ότι τα προβλήματα είναι κοινά και ότι η απομόνωση, η απομάκρυνση, ο εγωισμός, η φιλαυτία και η ατομική απληστία ήταν αυτή που μας έφτασε εδώ. Συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα ομαδικά, ώστε να έχουμε μεγαλύτερη δύναμη, αλλά και γιατί πολλά μυαλά μαζί μπορούν να βρουν λύση σε κάτι. Το «μαζί» σου μαθαίνει και κάτι άλλο, πολύ σπουδαίο: Σου μαθαίνει την ειρηνική συνύπαρξη, τον σεβασμό του ενός προς τον άλλον, διδάσκει ατομική ευθύνη και σου ξύνει την κριτική ικανότητα.
Αυτό που θα επιλέξει η ομάδα, όπως για παράδειγμα έναν πολιτικό ή ένα κόμμα, πρέπει να είναι σωστό και να μην είναι αλήτης και κλέφτης όπως ήταν μέχρι τώρα.
Αυτό που με εξοργίζει, δεν είναι η κρίση, αλλά πόσο έτοιμη ήταν αυτή η χώρα για μία κρίση. Αποδείχτηκε ότι ήμασταν «ξεβράκωτοι» και ότι οι μόνοι που έφταιγαν ήταν οι πολιτικοί, γιατί αυτοί είναι η εκτελεστική εξουσία. Ο Έλληνας είναι λίγο… παρτάκιας, λίγο ρουσφετάκιας, λίγο εαυτούλης, λίγο κλεφτρούλης σε ότι έχει να κάνει με το κράτος και την εφορία, γι’ αυτό άλλωστε επέλεγε τέτοιους πολιτικούς, ώστε να τον εξυπηρετήσουν. Ο πολιτικός θα εναρμονιστεί μ’ ένα διεφθαρμένο λαό όπου στη πορεία των δεκαετιών, αυτός τον διέφθειρε, ή θα κοιτάξει να τον διορθώσει; Θα περάσει από τη διοίκηση χωρίς να διορθώσει και να δυναμώσει τίποτα; Αποδείχτηκε πως αυτό γινόταν! Γι’ αυτό είμαι οργισμένος με τους πολιτικούς!
Διαβάστε παρακάτω την υπόλοιπη συνέντευξη :
• Μπορούν να υπάρξουν πολιτικοί που δεν θα πρωταγωνιστούν σε θέματα διαφθοράς;
Ξέρεις ποιο είναι το παρήγορο; Ότι δεν γίνεται πια να μην υπάρξουν. Σίγουρα, οι γενιές που έρχονται θα είναι γενιές γιάπηδων και θα υπακούνε σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα: καπιταλιστικό, καταναλωτικό, κεφαλαιοκρατικό, πλουτοκρατικό. Σίγουρα, οι πλούσιοι διαφθείρουν αυτόν τον κόσμο και οι φτωχοί θα είναι πάντα οι αδικημένοι και οι εκμεταλλευόμενοι. Όμως, ενάντια σε όλο αυτό, το κτήνος, το τέρας, μπορεί να αντιπαρατεθεί μόνο ο λαός με την αντίσταση του και ένας συμπαραστάτης πολιτικός.
• Αναφέρατε πριν ότι αλλάζει ο τρόπος κρίσης, λόγω της… κρίσης. Εσάς, έχει αλλάξει ο τρόπος που κρίνατε πράγματα και ανθρώπους;
Σαφέστατα! Προσέχω πολύ περισσότερο την ψήφο, τον τρόπο ζωής μου, την οικονομία, τον σχεδιασμό όλης της χρονιάς. Έχω γίνει πολύ πιο αυστηρός και δειχτικός, όχι για να εκτονωθώ, ούτε για να κάνω τον αριστερό ή τον προοδευτικό. Απλώς, νιώθω την ανάγκη, να πω στα λαμόγια, ότι τα κατάλαβα και ότι την έχουν άσχημα από εδώ και πέρα.
• «Αν δεν έμεινε τίποτα άλλο να μοιραστούμε, τότε πρέπει να μοιραστούμε την ενοχή». Θεωρείτε ότι είναι εφικτό οι πολιτικοί να παραδεχτούν την ενοχή τους;
Ο λαός έχει αρχίσει να το κάνει. Νομίζω ότι θα πιέσει τόσο, ώστε να το δεχτούν και οι πολιτικοί. Βεβαίως, οι πολιτικοί είναι πιο ανθεκτικοί από τον λαό, κάποιοι μπορεί να μην το παραδεχτούν ποτέ, αλλά δεν πειράζει… θα τους το πούμε εμείς.
• Πόσο εύκολο είναι να λαμβάνει κάποιος την ευθύνη που του αντιστοιχεί;
Θέλει παλικαριά, παρρησία, περηφάνια και μία γενναία απόφαση, ότι από εδώ και πέρα αλλάζει ο τρόπος της ζωής σου. Δεν αρκεί να αναλάβεις μία ευθύνη και αύριο να τα κάνεις τα ίδια.
• Εσείς, έχετε βρεθεί σε κάποια αντίστοιχη θέση;
Είμαι από τους πρώτους που στο λάθος ψάχνω τον εαυτό μου για θάρρος. Είναι μία πολύ καλή μέθοδος αυτή, ώστε να είσαι προσεκτικός. Αν είσαι ταυτόχρονα περήφανος και δεν καταδέχεσαι να ξεφτιλίζεται ο εαυτός σου, παραδεχόμενος κάθε τρεις και λίγο τα λάθη σου, όπου αυτό εμπεριέχει και μία αναισθησία -το κάνω και δεν βαριέσαι, μετά θα το παραδεχτώ. Αν δεν έχεις αυτού του είδους την αναισθησία και ο πρώτος που ψάχνεις είναι ο εαυτός σου, φροντίζεις να μην το κάνεις. Το να μην κάνεις λάθη ή κακές επιλογές ή αδικία απέναντι στον άλλον, προϋποθέτει μία τελείως διαφορετική φιλοσοφία ζωής. Την παλεύω σε όλη μου τη ζωή, αγωνίζομαι γι’ αυτή και γίνεται άμεσα αντιληπτό από το οικογενειακό, το φιλικό και κυρίως στο επαγγελματικό-καλλιτεχνικό σου περιβάλλον.
Κατά ένα περίεργο-μεταφυσικό τρόπο γίνεται αντιληπτό και από το κοινό, το οποίο δεν είμαι μες στην καθημερινότητα σου. Είναι αποδέκτης του καλλιτεχνικού σου αποτελέσματος… Και όμως, περνάει και εκεί μέσα. Μαγικό!
• Είναι εφικτό να ξανά βρούμε τους εαυτούς μας;
Είναι κάπου εκεί, στον πάτο του βαρελιού, που δεν έχει έρθει ακόμα. Θα έρθει, μόλις θα φύγουν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις από την Ελλάδα. Έφυγε η ΦΑΓΕ, φεύγει η Coca Cola, όταν θα φύγουν και οι υπόλοιπες δέκα… Δεν έχουμε άλλες επιλογές! Είμαστε τρίτος κόσμος… ή θα γίνουμε δεύτερος ή δέκατος! Πρώτος δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ. Διαλέξτε…
• Πιστεύετε ότι η κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, είναι ένα γερό μάθημα;
Απόλυτα! Ζούσαμε σε ένα κλίμα, αν δεν ήταν μέσα στη τουρκοκρατία –στα 400 χρόνια σκλαβιάς, ήταν αμέσως μετά. Δεν είχε αλλάξει τίποτα ιδιαίτερο. Περίπου στα ίδια είμαστε.
• Μπορεί να διορθωθεί η κατάσταση;
Δεν γίνεται να μην τα διορθώσουμε. Επειδή, όμως, αυτοί που θα έρθουν και θα τα διορθώσουν είναι υπηρέτες του συστήματος, έτσι κι αλλιώς, το οποίο είναι άρρωστο –έχει καρκίνο-, ο καπιταλισμός, ή μας λένε ότι είναι άρρωστο. Ένα κόλπο για να επιστρέψει η εργατιά από εκεί που ξεκίνησε, για να δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί και να μην περισσεύει ούτε για τα παιδιά. Αυτοί που θα διορθώσουν τα πράγματα, γιάπηδες θα είναι, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να τους ελέγχουμε. Πρέπει να ‘ναι φιλότιμα παιδιά, όχι σαν τους προηγούμενους.
Ο καθένας έχει τον άγγελο του, ενώ για πολλούς είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Είναι μία εσωτερική επικοινωνία και ένας διάλογος που γίνεται με το ίδιο το σύμπαν, με την ύπαρξη. Πολύς κόσμος ζει ηθικά μέσα του και μεταφέρει αυτή την ηθική και στη συμπεριφορά του και στο εξωτερικό περιβάλλον. Ζει, όμως, πολύ και ανήθικα. Δεν πιστεύω πολύ στα μεταφυσικά, στα αστέρια και στα φλιτζάνια, σ’ αυτούς που κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα μόλις ξυπνάνε το πρωί μήπως τους ρίξει κάτι καλό ο αστερισμός τους. Πιστεύω να ξυπνάς το πρωί και να πιάνεις τη ζωή/ταύρο από τα κέρατα.
• Έχετε αφήσει κάποια ευκαιρία να πάει χαμένη;
Καμία. Κάποια στιγμή μου δόθηκε η ευκαιρία να φύγω στην Αμερική, επειδή ζούσε ο πατέρας μου εκεί και μου είπε να πάω, αλλά δεν το θεωρώ καθόλου χαμένη ευκαιρία.. Μπορεί αν πήγαινα, να μην κατάφερνα καν αυτά που κατάφερα εδώ.
• Εσάς σας δόθηκε η ευκαιρία να φύγετε, αλλά δεν το κάνατε. Για τη σημερινή νεολαία που φεύγει, πώς κρίνετε την φυγή τους;
Θα ήθελα πολύ να μείνουν εδώ. Τους χρειαζόμαστε! Και τα νιάτα τους και τα μυαλά τους και τη δύναμη τους. Δυστυχώς τους αφήσαμε χωρίς πατρίδα… Εάν ζητήσουν να φύγουνε, δεν έχουμε καν δικαίωμα να τους εμποδίσουμε. Το λέω μετά λόγου γνώσεως, γιατί έχω δύο παλικάρια που ετοιμάζονται να φύγουνε.
• Δεν έχετε προσπαθήσει να τους εμποδίσετε;
Να τους προσφέρω τι εδώ; Πρέπει να δημιουργήσω τις συνθήκες, για να μπορέσω να τους προσφέρω κάτι. Θα προσπαθήσω!
• Σαν πατέρας που βλέπετε τα παιδιά σας να φεύγουν, ποια τα συναισθήματά σας;
Οργή! Οργή! Οργή!
• Υπάρχουν στιγμές που αναπολείτε το παρελθόν;
Κάθε τι που έχει την πατία του παλιού, μας έχει αφήσει την καλή του αύρα. Ο άνθρωπος ξεχνάει τον πόνο, αλλιώς δεν θα μπορούσε να ζήσει. Ο πόνος είναι ευεργετικός, καλός σύμβουλος, προστατευτικός και ευτυχώς μετά ξεχνιέται. Ο συσσωρευμένος πόνος θα ήταν αβάστακτος. Θα σε σκότωνε. Έτσι, λοιπόν, από τις παλιές εποχές μένει η καλή αύρα και γι’ αυτό τις θυμόμαστε με νοσταλγία και με μία απόχρωση σέπιας.
• Τα τελευταία χρόνια απέχετε από τη τηλεόραση, παρόλο που τη περασμένη σεζόν είχατε δεχτεί προτάσεις. Σας έχει λείψει η τηλεοπτική…ζωή;
Καθόλου! Είναι πολύ κουραστικό πράγμα. Σαφώς είναι ένα βοήθημα για το θέατρο, ένα οικονομικό συμπλήρωμα στην επιβίωση, αλλά και ως οικονομικό βοήθημα έχει πάψει να υφίσταται, το μόνο που έχει μείνει είναι να διαλέξει κανείς, αξιόλογα πράγματα. Όταν ξανά έρθουν, ελπίζω να με διαλέξουν γι’ αυτά.
• Ποια η γνώμη σας για την τουρκική κυριαρχία στην ελληνική τηλεόραση;
Εγώ είμαι πάντα κατά της υπερβολής, σε όλους τους τομείς. Παν μέτρον άριστον. Υπάρχει μία υπερβολή, η οποία είναι καταρχάς οικονομικής φύσεως. Όταν η Τουρκία πουλάει το προϊόν της σε 150 χώρες, μοιραία έχει τη δυνατότητα να το πουλήσει φτηνότερα. Αυτά τα προϊόντα, το είδος της σαπουνόπερας, το κάνουν πολύ καλά. Μερικά απ’ αυτά έχουν πολύ υψηλές ποιοτικές προδιαγραφές, καλύτερες από τα δικά μας. Δεν έχω κανένα ρατσισμό, απλώς είμαι κατά τις υπερβολής, η οποία φούντωσε λόγω δικής μας ανυπαρξίας.
• Και κάποιες ελληνικές σειρές ήταν αξιόλογες. Δεν μπορούν να προωθηθούν στο εξωτερικό;
Παλιά προωθούντο όλες αυτές. Πολλές σειρές από τις οποίες έκανα, έχουν πουληθεί στο εξωτερικό αδρά στο παρελθόν. Με έχουν ακούσει να μιλάω αραβικά, κινέζικα… μεταγλωττισμένος, φίλοι μου που ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Ειλικρινά, θα πλήρωνα τόσο όσο να με ακούσω να μιλάω αραβικά.
• Δεν έχει φτάσει στα χέρια σας κάποιο…ντοκουμέντο;
Δυστυχώς, όχι (γέλια).
• Ποιες είναι οι προβλέψεις σας, για τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο;
Οι καλές παραστάσεις θα πάνε καλά. Θα βρει ο κόσμος 15-20 ευρώ για να πάει στο θέατρο, όπως βρίσκει για να πάρει το σουβλάκι του, όπως βρίσκει για το σινεμά και για μία ακριβότερη έξοδο. Έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος, ότι ένας από τους λόγους που φτάσαμε στη κατάντια αυτή, ήταν η απομάκρυνση από την ποιότητα στη ζωή μας, στη διασκέδαση μας, στις αξίες μας. Αυτά εγκαταλείψαμε και γι’ αυτό πτωχεύσαμε. Δείτε γύρω σας, πόσα πράγματα αποκαλύπτονται: Πόση σαπίλα, βρώμα, λαμογιά, φοροδιαφυγή, ανοργανωσιά, διορισμοί, ρουσφέτια, εξαγορά ψήφος, ψηφοθηρίες. Η κρίση τα έβγαλε στην επιφάνεια όλα αυτά. Να και κάτι καλό…
• Έπρεπε να έρθει η κρίση για να τα καταλάβουμε όλα αυτά;
Έπρεπε να την προκαλέσουν οι πολιτικοί και δεν το έκαναν. Έγινε μόνο του…
INFO:
Ο Γρηγόρης Βαλτινός παρουσιάζει από τις 12/10 στο Θέατρο «Ιλίσια» (Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας) τον «Επιθεωρητή έρχεται» του Τζων Πρίσλεϋ.
Παίζουν: Γρηγόρης Βαλτινός, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κερασία Σαμαρά, Μάνος Ζαχαράκος, Κώστας Βασαρδάνης, Ευτυχία Γιακουμή, Στάθης Νικολαΐδης.
Το έργο «ανεβαίνει» κάθε Τετάρτη (19.15) και Πέμπτη (21.15) με τιμή εισιτηρίου 16 ευρώ, κάθε Παρασκευή (21.15), Σάββατο (18.15 & 21.15), Κυριακή (19.15) με τιμή εισιτηρίου 18 και 20 ευρώ. Η απογευματινή παράσταση του Σαββάτου έχει εισιτήριο 16 ευρώ. Επίσης, φοιτητικό-παιδικό και για άνεργους το εισιτήριο κοστίζει 14 ευρώ –όλες τις ημέρες.
Ο γνωστός ηθοποιός θα ήθελε να ξανά παρουσιάσει στο θεατρόφιλο κοινό τον «Βιολιστή στη στέγη» και τον «Οιδίποδα Τύραννο», καθώς «έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω…».
Αυτή την περίοδο, βρίσκεται σε συζητήσεις, ώστε να σχεδιαστεί το πρόγραμμα για το «Studio Ιλίσια», όπου θα λειτουργήσει προσεχώς, φιλοξενώντας νεανικές και μοντέρνες παραστάσεις.
citypress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου