Στον Παναγιώτη Μουλόπουλο
Την «κυνηγάει» χρόνια η…φήμη ότι είναι γουρλού, δοκιμάζεται σε διάφορα είδη στο θέατρο και την τηλεόραση, ενώ, εκτός από τον εκάστοτε ρόλο που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας, έχει κι αυτόν της μητέρας. Η Ρένια Λουιζίδου, μιλά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη citypress.gr, κάνοντας έναν απολογισμό για τα 25χρόνια στον χώρο της Τέχνης, για την «Άγρια Δύση» που θα ζήσει στη σκηνή του θεάτρου «Αποθήκη», το «Αμάρτημα» των κριτικών που δέχεται η σειρά που πρωταγωνιστεί, αλλά και για τις επιρροές της κρίσης στη ζωή του 12χρονου γιου της, δηλώνοντας ότι «δεν γίνεται να σηκώσει τα χέρια ψηλά».
• «Κλείνετε» κοντά 25 χρόνια στον χώρο της υποκριτικής. Κάντε μας έναν απολογισμό όλης αυτής της μακροχρόνιας επαγγελματικής σταδιοδρομίας.
Δεν έχω μπει στην διαδικασία, κανενός είδους απολογισμού, γιατί δεν αισθάνομαι ότι κλείνει κάποιος κύκλος, για να ξεκινήσει κάποιος άλλος. Ήταν 24 χρόνια που συνέβησαν αρκετά πράγματα και το τοπίο άλλαξε. Όταν ξεκίνησα για να βγω σ’ αυτή τη δουλειά, ένα άλλο τοπίο φαντάστηκα, με γνώμονα ότι δεν υπήρχαν τα ιδιωτικά κανάλια, ούτε τόσος «οργασμός» στο ελεύθερο θέατρο, ήταν λιγότερες οι σκηνές. Ωστόσο, αλλιώς εξελίχθηκαν, άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια και άλλαξε κατά ένα μεγάλο μέρος η μορφή της δουλειάς και τα θέατρα πολλαπλασιάστηκαν.
Σε κάθε περίπτωση προσαρμοζόμασταν στα καινούρια δεδομένα. Τώρα, προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα της κρίσης, που τη συρρικνώνει ξανά την δουλειά, τουλάχιστον ως προς την τηλεόραση, ενώ στο θέατρο είναι λίγο πιο περιορισμένα ως προς τις δυνατότητες της παραγωγής.
Από εκεί και πέρα, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, κάποια πράγματα πήγαν πιο πέρα από ότι τα είχα φανταστεί. Δεν έχω παράπονο κανένα. Η δουλειά κάθε φορά αρχίζει από το μηδέν και δεν έχει σημασία αν στην περσινή μπορεί να ήσουν πάρα πολύ καλός ή στη φετινή χάλια.
• Εσάς έχει υπάρξει δουλειά που να είχατε πει ναι, αλλά στο πέρασμα των χρόνων, να μετανιώσατε;
Βεβαίως! Δεν γίνεται στα 25 χρόνια να μην έχει υπάρξει. Δεν έχω μετανιώσει, με την έννοια ότι η δουλειά απέτυχε, αλλά προέκυψε αλλιώς από ότι την είχα φανταστεί. Πρόκειται για μία δουλειά που είναι ζωντανό κύτταρο, αλλάζεις τα πάντα κάθε χρόνο, γι’ αυτό και ξεκινάει από το μηδέν. Το βασικό χαρακτηριστικό είναι αυτή η ρευστότητα που μπορεί να πετύχει, αλλά μπορεί και να μην πετύχει. Όταν δεν πετυχαίνει, λυπάσαι, στεναχωριέσαι και ψάχνεις να βρεις γιατί δεν πέτυχε. Πολλές φορές από αυτά που αποτύχανε, παίρνεις μεγαλύτερο μάθημα για το παρακάτω. Συνειδητοποιείς ακόμα πιο καθαρά τι είναι αυτό που δεν θέλεις να ξανά κάνεις και αυτό δεν είναι λίγο.
• Οπότε και αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω δεν θα το επαναλαμβάνατε…
Μπορεί και να χρειαζόταν μερικές φορές, γιατί αυτό είναι εμπειρία στη ζωή. Έκανες ένα λάθος, το οποίο προσπαθείς να μην το επαναλάβεις ίδιο. Μερικές φορές συμβαίνουν για καλό και τα αρνητικά πράγματα. Αρκεί να μάθεις και να προχωρήσεις μ’ αυτά και όχι να τα θεωρήσεις μια συγκυρία, ρίχνοντας τα στην κακή σου τύχη και να συνεχίζεις με μία απ’ τα ίδια.
• Ωστόσο, η πλειοψηφία των δουλειών σας, έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Τελικά… έχετε το λεγόμενο «κοκαλάκι της νυχτερίδας»; Που πιστεύετε ότι οφείλονται όλα αυτά;
Δεν έχω εμπειρία από μία παταγώδη αποτυχία, αλλά δεν είναι αλήθεια το «κοκαλάκι της νυχτερίδας» και όλα αυτά. Υπάρχει μία φήμη που μ’ ακολουθεί, ότι είμαι γουρλού, αλλά δεν ισχύει τόσο πολύ. Αυτό που δημιουργεί την αίσθηση της δουλειάς προέρχεται από το γεγονός ότι έκανα δύο σήριαλ που αγαπήθηκαν πολύ και κράτησαν από τρία ολόκληρα χρόνια το καθένα (σ.σ. «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» & «Το καφέ της Χαράς»), δίνοντας την αίσθηση ότι όλα τα σήριαλ που παίζω είναι επιτυχημένα. Ήταν το ίδιο σήριαλ τρία χρόνια, η ίδια επιλογή.
Όταν δουλεύεις σε τρεις διαφορετικούς χώρους (σ.σ. θέατρο, τηλεόραση, λίγο σινεμά) και βγάλεις από τα 25 χρόνια, σε όποιο χώρο και να πας έχω κάνει 2-3 επιτυχίες και 2-3 αποτυχίες. Σ’ αυτή τη κλίμακα είμαι κι εγώ, δεν είμαι αλλού, απλώς κράτησαν χρόνο οι επιτυχίες.
• Ποια δουλειά σας θεωρείται ότι είναι ο «σταθμός» στην σταδιοδρομία σας, ανοίγοντας περισσότερες πόρτες;
Είναι αδύνατον να τις ξεχωρίσω, γιατί η χρονική στιγμή που συνέβη το καθένα είχε πολύ σημασία. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω, θα έλεγα την «Πολίτικη κουζίνα» στο σινεμά, το «Νυφικό κρεβάτι» στο θέατρο και κατά πάσα πιθανότητα τους «Απαράδεχτους» και το «Καφέ της Χαράς» στη τηλεόραση.
Οι «Απαράδεχτοι» επειδή ήταν το ξεκίνημα και το «Καφέ της Χαράς» γιατί είναι ένα σήριαλ που μ’ ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Τελείωσε το 2006, συνεχίζει να το παρακολουθεί μέχρι σήμερα και ο κόσμος και μου μιλάει ακόμα γι’ αυτό. Μ’ εντυπωσιάζει η αντοχή…
• Το γεγονός αυτό σας αγχώνει;
Μ’ άγχωνε τα χρόνια των «Απαράδεχτων» που δεν είχα άλλες δουλειές στο ιστορικό μου και που υπήρχε ο κίνδυνος της απόλυτης ταύτισης. Νομίζω, μετά από 25 χρόνια, ο κόσμος ξέρει πολύ καλά ότι είμαι μία ηθοποιός, που παίζω διάφορους ρόλους και συνέβη, μεταξύ αυτών, να παίξει και την «Χαρά» που πολύ αγαπήσαμε. Δε νομίζω ότι με σταματάει να κάνω οτιδήποτε άλλο διαφορετικό. Όταν δεν έχεις ακόμα καθόλου στίγμα πίσω σου, είναι επόμενο να ‘ναι επίφοβο, μία μεγάλη επιτυχία, να σε ταυτίσουν με κάτι και να μην μπορείς να προχωρήσεις, να αποδεσμευτείς από αυτό το κάτι.
Το γεγονός ότι ακόμα αγαπάνε το «Καφέ της Χαράς», μου δίνει μόνο χαρά! Δείχνει ότι είχε μία δυναμική αυτή η δουλειά που δεν ήταν τυχαία…
• «Φουντώνοντας» έτσι τα σενάρια που θέλανε την επιστροφή της σειράς, αν υπήρχαν βέβαια άλλα οικονομικά δεδομένα…
Και αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήταν πατίνι τώρα (γέλια). Αν ρωτάς εμένα, αν θα ήθελα να συμβεί, πολύ ευχαρίστως! Πέρασα τρία πάρα πολύ ωραία χρόνια, κάναμε μια ωραία δουλειά, με εξαιρετικούς συναδέλφους που δουλέψαμε καταπληκτικά μαζί, δεν θα είχα καμία αντίρρηση. Μου φαίνεται, όμως, τόσο εξωφρενικά αδύνατο να γίνει τώρα αυτό, που δεν μπορούν να γίνουν φτηνότερες δουλειές. Το «Καφέ της Χαράς» ήταν μία δουλειά με τα όλα της, με εξωτερικά γυρίσματα, εκτός Αθήνας, πολύς κόσμος στο καστ…
• Τώρα σ’ ένα πλατό και με το ζόρι…
Το «Αμάρτημα της μητρός μου» που κάνω στον ΑΝΤ1, δεν είναι σ’ ένα πλατό, αλλά έχει τα εξωτερικά γυρίσματα του. Βλέπω, όμως, ότι είναι πολύ ζόρι να προσπαθείς με το 1/3 του budget, να ανταποκριθείς σ’ ένα αποτέλεσμα που ‘χει συνηθίσει ο κόσμος τόσα χρόνια. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω τον χρόνο, στο ’80.
• Έχετε υποδυθεί πολλούς κωμικούς ρόλους και λιγότερο δραματικούς. Φοβηθήκατε ποτέ για την ταμπέλα: «Αυτή είναι κωμική ηθοποιός!»;
Τη θεωρώ μεγάλη τιμή αυτή την ταμπέλα και μακάρι να τη δικαιούμαι. Δεν είμαι φύση κωμική ηθοποιός, ούτε έχω αστεία εκφραστικά μέσα, ούτε διαφάνειες που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Μου βγήκε το λάδι για να μπορέσω να παίξω κωμωδία (γέλια). Η κωμωδία είναι τρομερά δύσκολη, είναι ένα προσωπικό πράγμα που όσους κανόνες και να μάθεις και να ακολουθήσεις, όποια τεχνική και να χρησιμοποιήσεις, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το προσωπικό κομμάτι που βάζεις μέσα. Σαν ηθοποιός το να έχω την ευκαιρία να μπορώ να κάνω διαλείμματα από την κωμωδία, για να παίξω δραματικά πράγματα, το θεωρώ μεγάλη ανανέωση και για μένα, αλλά και για όσους μπαίνουν στον κόπο να με δουν.
• Εσείς πιο από τα δύο είδη προτιμάτε;
Να χοροπηδάω από το ένα είδος στο άλλο είναι το ιδανικό μου (γέλια). Τη δυνατότητα να εναλλάσσομαι σ’ αυτά τα δύο, ταυτίζεται μες στο κεφάλι μου ότι επέλεξα να είμαι ηθοποιός. Θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα. Μου δίνει τόσο κίνητρο, ενδιαφέρον και με ενεργοποιεί τόσο πολύ αυτή η εναλλαγή, που δεν θα ‘θελα να αναγκαστώ στο ένα ή στο άλλο.
Η κωμωδία έχει μία αμεσότητα με το κοινό, ειδικά στο θέατρο, που είναι πολύ μαγική, δελεαστική.
• Πολλοί λένε ότι ο ηθοποιός φαίνεται πάνω στο σανίδι και μετά στην τηλεόραση. Είστε υπέρ αυτής της άποψης;
Είναι πολύ πιο δύσκολο να σταθείς στο θέατρο με μέτριες ικανότητες, ενώ στη τηλεόραση και στον κινηματογράφο, μπορείς. Πραγματικά πιστεύω ότι ο ηθοποιός δοκιμάζεται στο σανίδι. Όπου υπάρχει κάμερα, τον βασικό ρόλο τον έχει ο σκηνοθέτης, ο μοντέρ και πολλά στοιχεία που υπάρχουν τριγύρω, δημιουργώντας το σύνολο μιας ερμηνείας. Στο θέατρο τον πρώτο ρόλο τον έχει ο ηθοποιός και η βοήθεια που μπορεί να πάρει από τις γύρω ειδικότητες, από τον σκηνοθέτη μέχρι τον διευθυντή φωτογραφίας είναι πιο περιορισμένες. Το θέατρο ξεγυμνώνει και τις αδυναμίες σου και τα προτερήματά σου.
• Ποιόν θεατρικό ρόλο θα θέλατε να παίξετε και έχει παραμείνει ανεκπλήρωτο όνειρο;
Κατάλαβα πολύ νωρίς ότι δεν έχει καμία σημασία ο ρόλος, όσο η συνθήκη στην οποία παίζεις τον ρόλο. Αν είσαι με τους σωστούς συνεργάτες, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, πλαίσιο, το οποίο εσύ κρίνεις σωστό. Μπορεί να έχεις έναν ρόλο των ονείρων σου, αλλά να ‘ναι η μεγαλύτερη σου καταστροφή και απογοήτευση. Το μεγαλύτερο παιχνίδι παίζεται στους συνεργάτες.
•Από το «Ζείτε παίδες Ελλήνων» των Ρήγα-Αποστόλου, στο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» του Πέτρου Ζούλια. Και τα δύο έργα, είχαν στοιχεία πολιτικής. Ο κόσμος τι σας έλεγε;
Η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» ήταν ένα σπονδυλωτό έργο για την ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία 200 χρόνια. Ο κόσμος είχε συνήθως την αντίδραση ότι «ήρθαμε να γελάσουμε, αλλά συγκινηθήκαμε», επειδή λειτουργούσε το κομμάτι της μνήμης περισσότερο, πόσα πράγματα θυμηθήκαμε που έχουμε ζήσει σαν χώρα, ενώ το «Ζείτε παίδες» είχε να κάνει περισσότερο με το χάλι του παρόντος, αυτό που ζούμε. Πόσο έχει ξεφύγει από τα χέρια μας και πόσο ακραίο και σουρεαλιστικό κοντεύει να γίνει. Ο κόσμος απέναντι και στις δύο περιπτώσεις ήταν πολύ βαθιά απογοητευμένος, προβληματισμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν και πάρα πολύ μουδιασμένος και άναυδος. Όλοι προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που μας βρήκε. Αυτό φαίνεται περισσότερο από το ίδιο το γεγονός και των φοβερών δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε, ήμασταν φοβερά απροετοίμαστοι γι’ αυτό που ερχόταν.
• Εσείς νιώθετε αγχωμένη και προβληματισμένη για το μέλλον στην Ελλάδα;
Η πραγματικότητα είναι πάρα πολύ μεγαλύτερη από τα ατομικά δεδομένα του καθενός. Στον καθένα για τα δεδομένα του, η φτώχεια του βιοτικού επιπέδου και η συρρίκνωση που έχει επέλθει είναι ορατή. Ακόμα και σ’ αυτούς που διατηρούν τη δυνατότητα να βρίσκονται στα πάρτι και στα κότερα αυτή τη στιγμή, λείπει το «περιβάλλον» πλέον. Δεν θα πάς μόνος σου να διασκεδάσεις πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια…που είναι οι άλλοι, γύρω-γύρω; Και χαμπάρι να μην έχεις πάρεις οικονομικά από την κρίση, που είναι πολύ λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα, δεν μπορείς να μην αντιλαμβάνεσαι το περιβάλλον στο οποίο ζεις. Εγώ δουλεύω, ζω και βιοπορίζομαι σ’ ένα χώρο, ο οποίος έχει φάει τεράστια κατραπακιά. Έχω καταλάβει την κρίση…πιο καλά δεν γίνεται!
• Πώς καταφέρατε να προστατέψετε την προσωπική σας ζωή από τα lifestyle περιοδικά;
Ήταν πάρα πολύ εύκολο, γιατί δεν έκανα τίποτα, ούτε προς τη μία κατεύθυνση, αλλά ούτε και προς την άλλη. Δεν ασχολήθηκε κανένας μαζί μου για το τι κάνω πέρα από την δουλειά μου, αλλά κι εγώ δεν έδωσα περισσότερο χώρο στα εκτός δουλειάς πράγματα. Δεν υπάρχει κάποιο στρατηγικό σχέδιο, ούτε ασχολήθηκαν περισσότερο με εμένα, δεν είχε προφανώς «ψωμί» η περίπτωση μου, πιο κίτρινο ή πιο ροζ. Νομίζω αυτό το κομμάτι, αν δεν το τροφοδοτήσεις κι εσύ, δεν πάει παρακάτω, ασχολούνται μια-δυο και θα σταματήσουν, είναι λίγο αμφίδρομο. Για να μην είμαστε απαξιωτικοί, υπάρχουν και άνθρωποι που πραγματικά πεθαίνουν τα ΜΜΕ να ασχολούνται μαζί τους.
• Πιστεύετε ότι η επιθεώρηση μπορεί να εκφράσει τον κόσμο;
Η επιθεώρηση είναι ένα είδος που σχολιάζει, καυτηριάζει, κριτικάρει την επικαιρότητα και όσο περισσότερη δράση κυκλοφορεί στην επικαιρότητα, τόσο περισσότερο έδαφος κερδίζει η επιθεώρηση. Σε μια ταραγμένη εποχή που γίνονται σημεία και τέρατα, η επιθεώρηση έχει πιο πολλά πράγματα να πει, από ότι σε μία ήσυχη περίοδο που όλα κυλούν ομαλά. Εφόσον η σάτιρα είναι διαλλακτική και ο κόσμος όταν ζορίζεται και έχει ανάγκη να γελάσει, αποτελεί είδος αναβίωσης τα τελευταία δύο χρόνια.
• Θα κατεβαίνατε ποτέ στην πολιτική…σκηνή, όπως άλλοι συνάδελφοι σας;
Όχι βέβαια! Ποτέ μην πεις ποτέ, γιατί δεν θέλω να λέω όχι ή ναι σε τίποτα, γιατί δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή, που είναι και περίεργη. Θεωρώ ότι πρέπει να ξέρεις κανείς τι κάνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι παιχνίδι. Πρέπει να ‘χει το υπόβαθρο, που δεν το ‘χω, παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου ενεργό πολίτη. Έχω τα αυτιά και τα μάτια μου ανοιχτά, ώστε να μαθαίνω, να ενημερώνομαι.
• Φέτος, «μετακομίζετε» στην Κρήτη, λόγω της «Άγριας Δύσης» του Θοδωρή Αθερίδη. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη συνεργασία…
Με τον Θοδωρή είμαστε συμμαθητές από την σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και φίλοι απ’ τα παλιά. Περιέργως δεν έτυχε να παίξουμε ποτέ μαζί όλα αυτά τα χρόνια και είμαι πολύ χαρούμενη που το καταφέρνουμε φέτος. Γνωριζόμαστε, νιώθω ασφάλεια, έχουμε κοινή αντίληψη και έχουμε λίγο μεγαλώσει μαζί. Γνωριστήκαμε πολύ νέοι που για πολλά χρόνια ήμασταν πολύ στενοί φίλοι.
Ο Θοδωρής φέτος έγραψε ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, ένα γουέστερν που διαδραματίζεται στην Κρήτη, μία κωμωδία –και όχι μόνο!. Αφορά την ιστορία μιας οικογένειας που βρίσκεται στο Νότο της Ευρώπης που μαστίζεται από την κρίση και την ανέχεια , αλλά πίσω από την ιστορία της οικογένειας βλέπουμε και σχολιάζεται το ευρύτερο πλαίσιο της Ελλάδας, όπως είναι τα τελευταία χρόνια και τι μας οδήγησε ως εδώ. Ο Δυτικός κόσμος που ζούμε είναι άγριος –εξ’ ου και ο τίτλος «Άγρια Δύση»-. Ζούμε μία άλλη εκδοχή της αγριότητας απ’ αυτή του Ελ Ντοράντο, οι πρώτοι καουμπόηδες, αλλά ένα Ελ Ντοράντο ψάχνουμε και εμείς τώρα, αλλά δεν το βρίσκουμε! Στον ίδιο εσωτερικό αλληλοσπαραγμό μας έχει οδηγήσει η αναζήτηση του Ελ Ντοράντο και την κρίση που φέρνει στις ανθρώπινες σχέσεις.
Κατά τη γνώμη μου ένα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον έργο, μία διαφορετική πρόταση. Ακόμα και αυτή η ατμόσφαιρα του γουέστερν έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο.
• Εσείς υποδύεστε μία μητέρα που ζει στην Κρήτη με όλες αυτές τις περιπέτειες…
Είμαι η μητέρα δύο παιδιών –της Τζένης Θεωνά και του Λευτέρη Ελευθερίου- που έχω μία ρημάδα πανσιόν που υπολειτουργεί απ’ όλες τις απόψεις. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε απλά πράγματα και με όλη τη συμφορά που μπορείτε να φανταστείτε. Έρχεται ένας άνθρωπος στο Νότο, στα Σφακιά, από το παρελθόν – ο οποίος είναι εγκατεστημένος χρόνια στον Βορρά, στη Σουηδία, -δεν ξέρω αν σας θυμίζουν κάτι οι αναλογίες…- και εκεί αρχίζει το έργο, αλλά δεν κάνει να πω περισσότερα…
• Σε άρθρο σας, σε site απόψεων (aixmi.gr) είχατε γράψει για το αλλόκοτο συναίσθημα, «να φοβάσαι και να φυλάγεσαι στην ίδια σου την πόλη». Έχετε αισθανθεί την ανάγκη να επιστρέψετε στη Θεσσαλονίκη;
Θα φοβόμουν λιγότερο στη Θεσσαλονίκη;
• Σε σχέση με την Αθήνα δεν είναι κάπως καλύτερα;
Δεν νομίζω! Δεν δημιουργείται πρόβλημα αν θα κάνει απεργία ο κόσμος, δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν όλα εκεί. Τα βάζουμε μόνο με τις απεργίες που δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα για να πας στη δουλειά σου, αλλά και ο κόσμος πρέπει να αντιδράσει κάπως από την άλλη μεριά. Η… φτώχεια δημιουργεί τα μεγάλα προβλήματα, η ανέχεια που οδηγεί τους ανθρώπους στα πολύ πρωτόγνωρα ένστικτα τους, της επιβίωσης.
Στην Θεσσαλονίκη θα γύρναγα γι’ άλλους λόγους, εκτός από αυτόν. Έχω 25 χρόνια στην Αθήνα, έχω φτιάξει μια ζωή εδώ, μεγαλώνω το παιδί μου, και ούτε θέλω να δεχτώ ότι από φόβο, με την ουρά κάτω από τα σκέλια, θα αλλάξω τις επιλογές μου. Πρέπει να αλλάξουμε τον φόβο, όχι τις επιλογές μας.
• Ο γιος σας, ο Βίκτωρας, αντιλαμβάνεται την κατάσταση που επικρατεί;
Είναι 12 χρονών, σε μία ηλικία που πολύ καλά καταλαβαίνει και ότι δεν καταλαβαίνει αμέσως το ρωτάει. Είναι πολύ ορατό σε ένα παιδί 12 χρονών, ότι η ζωή του έχει αλλάξει τα τελευταία 2-3 χρόνια.
• Μεγαλώνοντας, θα τον συμβουλεύατε να φύγει στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο, όπως πράττουν άλλες μητέρες;
Κοίτα, είναι 12 έχει χρόνια να το αποφασίσει ακόμα αυτό…Αν είναι τόσο απελπιστικά τα πράγματα στη χώρα μας, ναι, θα τον συμβούλευα. Έχει σημασία ο επαγγελματικός προσανατολισμός που θα επιλέξει, αν έχει τη δυνατότητα να κινηθεί και εκτός Ελλάδας. Εγώ το βρίσκω ενδιαφέρουσα εμπειρία, ούτως ή άλλως, να ζήσει κάποιος, σε μία άλλη πραγματικότητα, κοινωνική και πολιτιστική. Ανοίγει το μυαλό του ανθρώπου και το μάτι του. Θα προτιμούσα σαν μάνα να κάτσει το παιδί μου στην Ελλάδα χωρίς να βρίσκει δουλειά; Δεν θα το προτιμήσω. Ποια μάνα θα προτιμήσει να κάτσει παιδί της, χωρίς να εργάζεται;
• Καμία…
Μέχρι να βγει ο Βίκτωρας στην «παραγωγή», που λέμε, ας ελπίσουμε ότι θα έχει βελτιωθεί η κατάσταση. Νομίζω ότι είμαστε πολύ προνομιούχοι να ζούμε σ’ αυτή τη χώρα και πάρα πολύ μεγάλο το κρίμα να μην μπορούμε να διαχειριστούμε μια χώρα που είναι ένας μικρός παράδεισος. Δεν το αντιλαμβανόμαστε και δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Το κρίμα είναι διπλό, αφού βλέπεις ναούς με λιγότερα πράγματα στα χέρια τους, με άχαρους, άγονους, σκοτεινούς, ανήλιαγους τόπους και τα καταφέρνουν καλύτερα, απ’ ότι εμείς που θα μπορούσαμε να ζούμε στη χαρά του Θεού. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο περιβάλλον, σαν φυσικό περιβάλλον, σαν ιστορία, σαν πολιτισμό, σαν κλίμα…
• Πιστεύετε ότι μπορούμε να αντιστρέψουμε το κλίμα και να επιστρέψουμε στις παλιές εποχές, χωρίς τις υπερβολές;
Δεν θα ξανά πάμε ποτέ (!) στις παλιές εποχές, αν εννοείς αυτές πριν από 10 χρόνια. Και σωστά θα κάνουμε να μην ξανά πάμε, γιατί πάλι στον τοίχο θα πάμε να τρακάρουμε. Άλλο να ‘ναι μία κούκλα χώρα και με δυνατότητες και άλλο μία χώρα που προσπαθεί να παραστεί στο Μόντε Κάρλο ή στο Μονακό. Ήταν σαχλή η κατάσταση στην οποία είχαμε περιέλθει, με την έννοια εντελώς απερίσκεπτη και εκτός πραγματικότητας. Δεν είμαστε ηλίθιοι που μπήκαμε, κάποιοι μας είπαν ότι είναι το σωστό, μετράνε νούμερα και είδαν ότι βγαίνει.
Όσον αφορά αν θα ορθοποδήσουμε για να ‘ρθουμε στα ίσια μας, αισιοδοξώ, γιατί είμαι μαμά και ενός παιδιού. Η αισιοδοξία είναι μονόδρομος. Δεν βλέπω να γίνεται, από πού να πάρεις την αισιοδοξία; Αλλά πρέπει να την πάρουμε από κάπου. Να σηκώσουμε τα μανίκια, θα δουλέψουμε και από αυτό το πράγμα να αλλάξουμε αυτά που είναι λάθος και να διεκδικήσουμε με αξιοπρέπεια μία θέση στον ήλιο. Το πράγμα πάει απ’ το κακό στο χειρότερο… τι να κάνουμε να παραιτηθούμε; Δεν ξέρω πως θα το ‘βλεπα μόνη μου, αλλά έχω ένα παιδί και δεν γίνεται να σηκώσω τα χέρια ψηλά!
• Αν έρθει ο Βίκτωρας και σας πει ότι θέλει να ασχοληθεί κι αυτός με την υποκριτική, θα τον αποτρέψετε, δεδομένης της συρρίκνωσης που έχει υποστεί ο χώρος της Τέχνης;
Είχα την ίδια άποψη και πριν τη συρρίκνωση, ότι είναι πολύ περίεργο να ακολουθεί ένα παιδί τα επαγγελματικά βήματα των γονιών. Μπαίνει σε μία περιπέτεια αναφοράς και σύγκρισης που θεωρώ ότι του βάζει άλλο ένα πρόβλημα. Η ευχή μου θα ήταν να κάνει αυτό που πραγματικά τον οδήγησε ο εαυτός του, οι επιθυμίες του, και όχι οι εκάστοτε επιρροές του περιβάλλοντος. Για ένα παιδί που μεγαλώνει με καμαρίνια, περιοδείες, είναι πιο φυσικό και αναμενόμενο να σκεφτεί σαν επαγγελματική επιλογή το θέατρο. Αν, όμως, το άστρο του και ο δρόμος του είναι κάπου αλλού, είναι αμαρτία να επηρεαστεί απ’ αυτό το περιβάλλον. Όσο μπορώ, σαν μαμά του, προσπαθώ να του δείξω διάφορες επαγγελματικές επιλογές.
• Εκτός από την «Άγρια Δύση», συνεχίζετε και στο… «Αμάρτημα της μητρός μου», με νέα επεισόδια…
Συνεχίζουμε με νέα επεισόδια που δεν ξέρω καθόλου…πότε θα προβληθούν. Αν θα βγει Νοέμβρη, Δεκέμβρη, Γενάρη… Το σήριαλ συνεχίζει με αυτό το κυνηγημένο, κρυφό, έρωτα του Στέφανου και της Κάτιας που προσπαθούν να μείνει κρυφός. Και εκεί εμπλέκονται συνέχεια κι άλλοι, το ένα θέμα πάνω στο άλλο, δημιουργώντας πολλές φαρσικές καταστάσεις. Της… μουρλής γίνεται.
• Είχαν σταματήσει τα γυρίσματα, λόγω των οικονομικών προβλημάτων. Ανησυχήσατε για την ματαίωση της σειράς;
Δεν έχουμε αρχίσει ακόμα, αλλά έχουμε 6 επεισόδια που δεν έχουν ολοκληρωθεί. Έχουμε σταματήσει για να δούμε πότε θα μπούμε να τα ολοκληρώσουμε, κάτι που θα εξαρτηθεί από το πότε θα προβληθεί η σειρά. Αν η σειρά είναι να βγει τον Γενάρη, δεν υπάρχει λόγος να μπούμε, που είμαστε όλοι με πρόβες και πρεμιέρες.
Ανησυχούμε όλοι μέσα σε ένα τρομερά, αβέβαιο περιβάλλον που δεν ξέρουμε τι γίνεται. Ανησυχώ γενικότερα για την δουλειά, για την ζωή μου, για την χώρα μου. Πρόκειται για μία αλυσίδα…ντόμινο, εξαρτόμαστε από την εξέλιξη των γεγονότων.
• Το «Αμάρτημα» δέχθηκε πολλά βέλη αρνητικής κριτικής. Επηρέασε την ψυχολογία σας, αλλά και σας έβαλε σε ενδοιασμούς αν κάνατε λάθος που ενδώσατε στην πρόταση;
Ως προς το τελευταίο ειδικά, ούτε κατά διάνοια. Κάνω αρκετά χρόνια αυτή τη δουλειά και ξέρω το θέμα της κριτικής, καθώς ούτε και «Το καφέ της Χαράς» δεν είχε τις καλύτερες κριτικές την εποχή που παιζόταν. Καταρχήν, εμένα μου αρέσει το σήριαλ, ανεξαρτήτως κριτικών, και θα ‘ταν βλάσφημο να το πω στην παρούσα φάση, έτσι όπως είναι τα πράγματα, που παίζονται 5 σήριαλ και παίζεις σ’ ένα από αυτά, το βρίσκω εξωφρενικό. Είναι αμαρτία…
• Το αμάρτημα της… πρωταγωνίστριας
Ε, μα ναι, είναι αμαρτία (γέλια). Δεν έχω τόσο θράσος απέναντι στη ζωή, αυτό είναι ύβρις (γέλια). Εκτός βέβαια από τις κακές κριτικές, από τον κόσμο είχε μια χαρά κριτικές, οπότε το πράγμα εξισορροπεί από μόνο του. Ενδεχομένως, παρά ήταν σκληρές οι κριτικές δεδομένων των συνθηκών και της κατάστασης όπως έχει. Τι αξία έχει να πέφτεις να φας τα 3-4 εναπομείναντα ελληνικά προγράμματα, μέσα στον ορυμαγδό των τούρκικων; Δεν έχω τίποτα με τα τούρκικα! Αυτό που γίνεται σήμερα με τα τούρκικα, γινόταν πριν από 15 χρόνια με τα βραζιλιάνικα, αλλά δεν εκτοπίζανε την ελληνική παραγωγή, επειδή βολεύανε ως πιο φτηνή λύση, αλλά τη συμπληρώνανε. Εδώ, τα τούρκικα, εκτοπίζουν… Έχουμε άλλα πράγματα να ασχοληθούμε και να «χτυπήσουμε», πιο επείγοντα, από το αν ο Ρήγας αντιγράφει και τον εαυτό του και κάτι τέτοια…
• Όπως και για κάποιες βωμολοχίες και για την ώρα προβολής της σειράς…
Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τις λέξεις. Υπάρχουν πράγματα πολύ χειρότερα και καταστροφικά πράγματα, για το μάτι και το αυτί του ανθρώπου που δεν χρησιμοποιούν ούτε ένα βρομόλογο… (γέλια).
• Είσαστε από τις τυχερές που πληρώνεστε ακόμα;
Και έχω πληρωθεί και δεν έχω εξοφληθεί. Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε και απολύτως καλυμμένοι. Παλεύουμε σε όλες τις δουλειές μας να πάρουμε τα λεφτά μας, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν τα παίρνουμε. Ωστόσο, το φαινόμενο δεν είναι μόνο στην τηλεόραση, αλλά είναι και στο θέατρο.
• Από τις τυχερές που έχετε δουλειά σε θέατρο και τηλεόραση. Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα επιλέγατε πάλι να εργάζεστε σε δύο δουλειές;
Τα χρόνια που είχα την πολυτέλεια να κάνω ένα από τα δύο, επειδή ήταν το παιδί μου μικρό, έκανα είτε το ένα είτε το άλλο. Τώρα πια, δεν μπορώ να κάνω αυτού του είδους την επιλογή. Δόξα τον Θεό, το παιδί μου δεν με χρειάζεται πάρα πολλές ώρες πάνω από το κεφάλι του, μάλλον με αποφεύγει, αλλά με επιθυμεί (γέλια). Το θεωρώ μεγάλο λάθος να φτύνουμε εκεί που τρώμε, μιλώντας μόνο υπέρ του θεάτρου και εναντίων της τηλεόρασης. Ασφαλώς μου αρέσει περισσότερο το θέατρο, γιατί γι’ αυτό επέλεξα να γίνω ηθοποιός, αλλά μου ‘δωσε πολύ μεγάλα προνόμια και χαρές η τηλεόραση. Κυρίως, την επαφή με ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού που δεν θα μπορούσα να την έχω απ’ το θέατρο. Οπότε και να είχα πολλά λεφτά, και στο θέατρο να μπορούσα να παίξω ότι θέλω, πάλι νομίζω θα ‘θελα να κάνω που & που τηλεόραση, αλλά όχι με την ίδια συχνότητα.
• Θεωρείτε υπερβολικές τις υψηλές τιμές των εισιτηρίων που υπάρχουν εν μέσω κρίσης;
Εξαρτάται τα θέατρα… Για παράδειγμα, υψηλές μου φάνηκαν και εμένα οι τιμές στο «Alegria», αλλά πήγα και τα έδωσα, γιατί ήταν ένα θέαμα που όταν το έβλεπες καταλάβαινες ότι δεν μπορούσε να ‘ρθει αλλιώς από τον Καναδά εδώ, μ’ αυτό το επίπεδο παραγωγής.
Οι ηθοποιοί κάνουμε σοβαρή προσπάθεια, ώστε οι τιμές να ‘ναι όσο γίνεται πιο χαμηλές. Είναι ένα πράγμα που ζητάμε, που διεκδικούμε, αλλά δεν είμαστε οι ηθοποιοί , οι επιχειρηματίες που θα λάβουμε τις τελικές αποφάσεις. Νομίζω, όμως, ότι έχουν πέσει αρκετά οι τιμές των εισιτηρίων, τουλάχιστον στη πλειοψηφία των θεάτρων. Αντιλαμβανόμαστε πάρα πολύ καλά, ότι ο κόσμος ζορίζεται, αλλά προσπαθούμε να βρούμε τιμές που να βγαίνει πρακτικά η δουλειά. Δεν μπορούμε να βάλουμε τιμές του σινεμά, αλλά και όχι τα 25αρια και τα 30αρια.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ:
Η Ρένια Λουιζίδου πρωταγωνιστεί στην κωμική σειρά του ΑΝΤ1, «Το αμάρτημα της μητρός μου», που φέρει την υπογραφή των Αλέξανδρου Ρήγα-Μάνου Ψιστάκη. Είχαν ξεκινήσει να γυρίζουν νέα επεισόδια, αλλά αναμένουν τον προγραμματισμό για το πότε θα βγει η σειρά.
Από την Τρίτη 16 Οκτωβρίου, σύμφωνα με τον πρώτο προγραμματισμό, θα ζήσει μία «Άγρια Δύση» στο πλευρό του Θοδωρή Αθερίδη, στο Θέατρο «Αποθήκη».
Λίγα λόγια για το έργο:
Πρόκειται για ένα κρητικό γουέστερν του οποίου η ιστορία εκτυλίσσεται στα Λιβανιάννα των Σφακίων. Μια οικογενειακή επιχείρηση, ένα ξενοδοχείο χωρίς πελάτες, χωρίς νερό, χωρίς τηλέφωνο, λόγω της οικονομικής κρίσης, δοκιμάζει τις αντοχές των σχέσεων της μάνας (Ρένια Λουιζίδου) με τα δίδυμα παιδιά της (Τζένη Θεωνά, Λευτέρης Ελευθερίου).
Ένας παλιός έρωτας (Θοδωρής Αθερίδης) της μάνας θα κάνει την εμφάνισή του 25 χρόνια αργότερα και θα φέρει καινούργια προβλήματα πριν από τη λύση.
Μια κωμωδία με πολύ πιστολίδι, κρητική λεβεντιά κι Ελληνική περηφάνια. Μια αλληγορία για την Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2012.
Παίζουν: Θοδωρής Αθερίδης, Ρένια Λουιζίδου, Τζένη Θεωνά, Λευτέρης Ελευθερίου.
Την «κυνηγάει» χρόνια η…φήμη ότι είναι γουρλού, δοκιμάζεται σε διάφορα είδη στο θέατρο και την τηλεόραση, ενώ, εκτός από τον εκάστοτε ρόλο που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας, έχει κι αυτόν της μητέρας. Η Ρένια Λουιζίδου, μιλά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη citypress.gr, κάνοντας έναν απολογισμό για τα 25χρόνια στον χώρο της Τέχνης, για την «Άγρια Δύση» που θα ζήσει στη σκηνή του θεάτρου «Αποθήκη», το «Αμάρτημα» των κριτικών που δέχεται η σειρά που πρωταγωνιστεί, αλλά και για τις επιρροές της κρίσης στη ζωή του 12χρονου γιου της, δηλώνοντας ότι «δεν γίνεται να σηκώσει τα χέρια ψηλά».
• «Κλείνετε» κοντά 25 χρόνια στον χώρο της υποκριτικής. Κάντε μας έναν απολογισμό όλης αυτής της μακροχρόνιας επαγγελματικής σταδιοδρομίας.
Δεν έχω μπει στην διαδικασία, κανενός είδους απολογισμού, γιατί δεν αισθάνομαι ότι κλείνει κάποιος κύκλος, για να ξεκινήσει κάποιος άλλος. Ήταν 24 χρόνια που συνέβησαν αρκετά πράγματα και το τοπίο άλλαξε. Όταν ξεκίνησα για να βγω σ’ αυτή τη δουλειά, ένα άλλο τοπίο φαντάστηκα, με γνώμονα ότι δεν υπήρχαν τα ιδιωτικά κανάλια, ούτε τόσος «οργασμός» στο ελεύθερο θέατρο, ήταν λιγότερες οι σκηνές. Ωστόσο, αλλιώς εξελίχθηκαν, άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια και άλλαξε κατά ένα μεγάλο μέρος η μορφή της δουλειάς και τα θέατρα πολλαπλασιάστηκαν.
Σε κάθε περίπτωση προσαρμοζόμασταν στα καινούρια δεδομένα. Τώρα, προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα της κρίσης, που τη συρρικνώνει ξανά την δουλειά, τουλάχιστον ως προς την τηλεόραση, ενώ στο θέατρο είναι λίγο πιο περιορισμένα ως προς τις δυνατότητες της παραγωγής.
Από εκεί και πέρα, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, κάποια πράγματα πήγαν πιο πέρα από ότι τα είχα φανταστεί. Δεν έχω παράπονο κανένα. Η δουλειά κάθε φορά αρχίζει από το μηδέν και δεν έχει σημασία αν στην περσινή μπορεί να ήσουν πάρα πολύ καλός ή στη φετινή χάλια.
• Εσάς έχει υπάρξει δουλειά που να είχατε πει ναι, αλλά στο πέρασμα των χρόνων, να μετανιώσατε;
Βεβαίως! Δεν γίνεται στα 25 χρόνια να μην έχει υπάρξει. Δεν έχω μετανιώσει, με την έννοια ότι η δουλειά απέτυχε, αλλά προέκυψε αλλιώς από ότι την είχα φανταστεί. Πρόκειται για μία δουλειά που είναι ζωντανό κύτταρο, αλλάζεις τα πάντα κάθε χρόνο, γι’ αυτό και ξεκινάει από το μηδέν. Το βασικό χαρακτηριστικό είναι αυτή η ρευστότητα που μπορεί να πετύχει, αλλά μπορεί και να μην πετύχει. Όταν δεν πετυχαίνει, λυπάσαι, στεναχωριέσαι και ψάχνεις να βρεις γιατί δεν πέτυχε. Πολλές φορές από αυτά που αποτύχανε, παίρνεις μεγαλύτερο μάθημα για το παρακάτω. Συνειδητοποιείς ακόμα πιο καθαρά τι είναι αυτό που δεν θέλεις να ξανά κάνεις και αυτό δεν είναι λίγο.
• Οπότε και αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω δεν θα το επαναλαμβάνατε…
Μπορεί και να χρειαζόταν μερικές φορές, γιατί αυτό είναι εμπειρία στη ζωή. Έκανες ένα λάθος, το οποίο προσπαθείς να μην το επαναλάβεις ίδιο. Μερικές φορές συμβαίνουν για καλό και τα αρνητικά πράγματα. Αρκεί να μάθεις και να προχωρήσεις μ’ αυτά και όχι να τα θεωρήσεις μια συγκυρία, ρίχνοντας τα στην κακή σου τύχη και να συνεχίζεις με μία απ’ τα ίδια.
• Ωστόσο, η πλειοψηφία των δουλειών σας, έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Τελικά… έχετε το λεγόμενο «κοκαλάκι της νυχτερίδας»; Που πιστεύετε ότι οφείλονται όλα αυτά;
Δεν έχω εμπειρία από μία παταγώδη αποτυχία, αλλά δεν είναι αλήθεια το «κοκαλάκι της νυχτερίδας» και όλα αυτά. Υπάρχει μία φήμη που μ’ ακολουθεί, ότι είμαι γουρλού, αλλά δεν ισχύει τόσο πολύ. Αυτό που δημιουργεί την αίσθηση της δουλειάς προέρχεται από το γεγονός ότι έκανα δύο σήριαλ που αγαπήθηκαν πολύ και κράτησαν από τρία ολόκληρα χρόνια το καθένα (σ.σ. «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» & «Το καφέ της Χαράς»), δίνοντας την αίσθηση ότι όλα τα σήριαλ που παίζω είναι επιτυχημένα. Ήταν το ίδιο σήριαλ τρία χρόνια, η ίδια επιλογή.
Όταν δουλεύεις σε τρεις διαφορετικούς χώρους (σ.σ. θέατρο, τηλεόραση, λίγο σινεμά) και βγάλεις από τα 25 χρόνια, σε όποιο χώρο και να πας έχω κάνει 2-3 επιτυχίες και 2-3 αποτυχίες. Σ’ αυτή τη κλίμακα είμαι κι εγώ, δεν είμαι αλλού, απλώς κράτησαν χρόνο οι επιτυχίες.
• Ποια δουλειά σας θεωρείται ότι είναι ο «σταθμός» στην σταδιοδρομία σας, ανοίγοντας περισσότερες πόρτες;
Είναι αδύνατον να τις ξεχωρίσω, γιατί η χρονική στιγμή που συνέβη το καθένα είχε πολύ σημασία. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω, θα έλεγα την «Πολίτικη κουζίνα» στο σινεμά, το «Νυφικό κρεβάτι» στο θέατρο και κατά πάσα πιθανότητα τους «Απαράδεχτους» και το «Καφέ της Χαράς» στη τηλεόραση.
Οι «Απαράδεχτοι» επειδή ήταν το ξεκίνημα και το «Καφέ της Χαράς» γιατί είναι ένα σήριαλ που μ’ ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Τελείωσε το 2006, συνεχίζει να το παρακολουθεί μέχρι σήμερα και ο κόσμος και μου μιλάει ακόμα γι’ αυτό. Μ’ εντυπωσιάζει η αντοχή…
• Το γεγονός αυτό σας αγχώνει;
Μ’ άγχωνε τα χρόνια των «Απαράδεχτων» που δεν είχα άλλες δουλειές στο ιστορικό μου και που υπήρχε ο κίνδυνος της απόλυτης ταύτισης. Νομίζω, μετά από 25 χρόνια, ο κόσμος ξέρει πολύ καλά ότι είμαι μία ηθοποιός, που παίζω διάφορους ρόλους και συνέβη, μεταξύ αυτών, να παίξει και την «Χαρά» που πολύ αγαπήσαμε. Δε νομίζω ότι με σταματάει να κάνω οτιδήποτε άλλο διαφορετικό. Όταν δεν έχεις ακόμα καθόλου στίγμα πίσω σου, είναι επόμενο να ‘ναι επίφοβο, μία μεγάλη επιτυχία, να σε ταυτίσουν με κάτι και να μην μπορείς να προχωρήσεις, να αποδεσμευτείς από αυτό το κάτι.
Το γεγονός ότι ακόμα αγαπάνε το «Καφέ της Χαράς», μου δίνει μόνο χαρά! Δείχνει ότι είχε μία δυναμική αυτή η δουλειά που δεν ήταν τυχαία…
• «Φουντώνοντας» έτσι τα σενάρια που θέλανε την επιστροφή της σειράς, αν υπήρχαν βέβαια άλλα οικονομικά δεδομένα…
Και αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήταν πατίνι τώρα (γέλια). Αν ρωτάς εμένα, αν θα ήθελα να συμβεί, πολύ ευχαρίστως! Πέρασα τρία πάρα πολύ ωραία χρόνια, κάναμε μια ωραία δουλειά, με εξαιρετικούς συναδέλφους που δουλέψαμε καταπληκτικά μαζί, δεν θα είχα καμία αντίρρηση. Μου φαίνεται, όμως, τόσο εξωφρενικά αδύνατο να γίνει τώρα αυτό, που δεν μπορούν να γίνουν φτηνότερες δουλειές. Το «Καφέ της Χαράς» ήταν μία δουλειά με τα όλα της, με εξωτερικά γυρίσματα, εκτός Αθήνας, πολύς κόσμος στο καστ…
• Τώρα σ’ ένα πλατό και με το ζόρι…
Το «Αμάρτημα της μητρός μου» που κάνω στον ΑΝΤ1, δεν είναι σ’ ένα πλατό, αλλά έχει τα εξωτερικά γυρίσματα του. Βλέπω, όμως, ότι είναι πολύ ζόρι να προσπαθείς με το 1/3 του budget, να ανταποκριθείς σ’ ένα αποτέλεσμα που ‘χει συνηθίσει ο κόσμος τόσα χρόνια. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω τον χρόνο, στο ’80.
• Έχετε υποδυθεί πολλούς κωμικούς ρόλους και λιγότερο δραματικούς. Φοβηθήκατε ποτέ για την ταμπέλα: «Αυτή είναι κωμική ηθοποιός!»;
Τη θεωρώ μεγάλη τιμή αυτή την ταμπέλα και μακάρι να τη δικαιούμαι. Δεν είμαι φύση κωμική ηθοποιός, ούτε έχω αστεία εκφραστικά μέσα, ούτε διαφάνειες που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν. Μου βγήκε το λάδι για να μπορέσω να παίξω κωμωδία (γέλια). Η κωμωδία είναι τρομερά δύσκολη, είναι ένα προσωπικό πράγμα που όσους κανόνες και να μάθεις και να ακολουθήσεις, όποια τεχνική και να χρησιμοποιήσεις, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το προσωπικό κομμάτι που βάζεις μέσα. Σαν ηθοποιός το να έχω την ευκαιρία να μπορώ να κάνω διαλείμματα από την κωμωδία, για να παίξω δραματικά πράγματα, το θεωρώ μεγάλη ανανέωση και για μένα, αλλά και για όσους μπαίνουν στον κόπο να με δουν.
• Εσείς πιο από τα δύο είδη προτιμάτε;
Να χοροπηδάω από το ένα είδος στο άλλο είναι το ιδανικό μου (γέλια). Τη δυνατότητα να εναλλάσσομαι σ’ αυτά τα δύο, ταυτίζεται μες στο κεφάλι μου ότι επέλεξα να είμαι ηθοποιός. Θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα. Μου δίνει τόσο κίνητρο, ενδιαφέρον και με ενεργοποιεί τόσο πολύ αυτή η εναλλαγή, που δεν θα ‘θελα να αναγκαστώ στο ένα ή στο άλλο.
Η κωμωδία έχει μία αμεσότητα με το κοινό, ειδικά στο θέατρο, που είναι πολύ μαγική, δελεαστική.
• Πολλοί λένε ότι ο ηθοποιός φαίνεται πάνω στο σανίδι και μετά στην τηλεόραση. Είστε υπέρ αυτής της άποψης;
Είναι πολύ πιο δύσκολο να σταθείς στο θέατρο με μέτριες ικανότητες, ενώ στη τηλεόραση και στον κινηματογράφο, μπορείς. Πραγματικά πιστεύω ότι ο ηθοποιός δοκιμάζεται στο σανίδι. Όπου υπάρχει κάμερα, τον βασικό ρόλο τον έχει ο σκηνοθέτης, ο μοντέρ και πολλά στοιχεία που υπάρχουν τριγύρω, δημιουργώντας το σύνολο μιας ερμηνείας. Στο θέατρο τον πρώτο ρόλο τον έχει ο ηθοποιός και η βοήθεια που μπορεί να πάρει από τις γύρω ειδικότητες, από τον σκηνοθέτη μέχρι τον διευθυντή φωτογραφίας είναι πιο περιορισμένες. Το θέατρο ξεγυμνώνει και τις αδυναμίες σου και τα προτερήματά σου.
• Ποιόν θεατρικό ρόλο θα θέλατε να παίξετε και έχει παραμείνει ανεκπλήρωτο όνειρο;
Κατάλαβα πολύ νωρίς ότι δεν έχει καμία σημασία ο ρόλος, όσο η συνθήκη στην οποία παίζεις τον ρόλο. Αν είσαι με τους σωστούς συνεργάτες, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, πλαίσιο, το οποίο εσύ κρίνεις σωστό. Μπορεί να έχεις έναν ρόλο των ονείρων σου, αλλά να ‘ναι η μεγαλύτερη σου καταστροφή και απογοήτευση. Το μεγαλύτερο παιχνίδι παίζεται στους συνεργάτες.
•Από το «Ζείτε παίδες Ελλήνων» των Ρήγα-Αποστόλου, στο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» του Πέτρου Ζούλια. Και τα δύο έργα, είχαν στοιχεία πολιτικής. Ο κόσμος τι σας έλεγε;
Η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» ήταν ένα σπονδυλωτό έργο για την ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία 200 χρόνια. Ο κόσμος είχε συνήθως την αντίδραση ότι «ήρθαμε να γελάσουμε, αλλά συγκινηθήκαμε», επειδή λειτουργούσε το κομμάτι της μνήμης περισσότερο, πόσα πράγματα θυμηθήκαμε που έχουμε ζήσει σαν χώρα, ενώ το «Ζείτε παίδες» είχε να κάνει περισσότερο με το χάλι του παρόντος, αυτό που ζούμε. Πόσο έχει ξεφύγει από τα χέρια μας και πόσο ακραίο και σουρεαλιστικό κοντεύει να γίνει. Ο κόσμος απέναντι και στις δύο περιπτώσεις ήταν πολύ βαθιά απογοητευμένος, προβληματισμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν και πάρα πολύ μουδιασμένος και άναυδος. Όλοι προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που μας βρήκε. Αυτό φαίνεται περισσότερο από το ίδιο το γεγονός και των φοβερών δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε, ήμασταν φοβερά απροετοίμαστοι γι’ αυτό που ερχόταν.
• Εσείς νιώθετε αγχωμένη και προβληματισμένη για το μέλλον στην Ελλάδα;
Η πραγματικότητα είναι πάρα πολύ μεγαλύτερη από τα ατομικά δεδομένα του καθενός. Στον καθένα για τα δεδομένα του, η φτώχεια του βιοτικού επιπέδου και η συρρίκνωση που έχει επέλθει είναι ορατή. Ακόμα και σ’ αυτούς που διατηρούν τη δυνατότητα να βρίσκονται στα πάρτι και στα κότερα αυτή τη στιγμή, λείπει το «περιβάλλον» πλέον. Δεν θα πάς μόνος σου να διασκεδάσεις πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια…που είναι οι άλλοι, γύρω-γύρω; Και χαμπάρι να μην έχεις πάρεις οικονομικά από την κρίση, που είναι πολύ λίγοι άνθρωποι στην Ελλάδα, δεν μπορείς να μην αντιλαμβάνεσαι το περιβάλλον στο οποίο ζεις. Εγώ δουλεύω, ζω και βιοπορίζομαι σ’ ένα χώρο, ο οποίος έχει φάει τεράστια κατραπακιά. Έχω καταλάβει την κρίση…πιο καλά δεν γίνεται!
• Πώς καταφέρατε να προστατέψετε την προσωπική σας ζωή από τα lifestyle περιοδικά;
Ήταν πάρα πολύ εύκολο, γιατί δεν έκανα τίποτα, ούτε προς τη μία κατεύθυνση, αλλά ούτε και προς την άλλη. Δεν ασχολήθηκε κανένας μαζί μου για το τι κάνω πέρα από την δουλειά μου, αλλά κι εγώ δεν έδωσα περισσότερο χώρο στα εκτός δουλειάς πράγματα. Δεν υπάρχει κάποιο στρατηγικό σχέδιο, ούτε ασχολήθηκαν περισσότερο με εμένα, δεν είχε προφανώς «ψωμί» η περίπτωση μου, πιο κίτρινο ή πιο ροζ. Νομίζω αυτό το κομμάτι, αν δεν το τροφοδοτήσεις κι εσύ, δεν πάει παρακάτω, ασχολούνται μια-δυο και θα σταματήσουν, είναι λίγο αμφίδρομο. Για να μην είμαστε απαξιωτικοί, υπάρχουν και άνθρωποι που πραγματικά πεθαίνουν τα ΜΜΕ να ασχολούνται μαζί τους.
• Πιστεύετε ότι η επιθεώρηση μπορεί να εκφράσει τον κόσμο;
Η επιθεώρηση είναι ένα είδος που σχολιάζει, καυτηριάζει, κριτικάρει την επικαιρότητα και όσο περισσότερη δράση κυκλοφορεί στην επικαιρότητα, τόσο περισσότερο έδαφος κερδίζει η επιθεώρηση. Σε μια ταραγμένη εποχή που γίνονται σημεία και τέρατα, η επιθεώρηση έχει πιο πολλά πράγματα να πει, από ότι σε μία ήσυχη περίοδο που όλα κυλούν ομαλά. Εφόσον η σάτιρα είναι διαλλακτική και ο κόσμος όταν ζορίζεται και έχει ανάγκη να γελάσει, αποτελεί είδος αναβίωσης τα τελευταία δύο χρόνια.
• Θα κατεβαίνατε ποτέ στην πολιτική…σκηνή, όπως άλλοι συνάδελφοι σας;
Όχι βέβαια! Ποτέ μην πεις ποτέ, γιατί δεν θέλω να λέω όχι ή ναι σε τίποτα, γιατί δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή, που είναι και περίεργη. Θεωρώ ότι πρέπει να ξέρεις κανείς τι κάνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι παιχνίδι. Πρέπει να ‘χει το υπόβαθρο, που δεν το ‘χω, παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου ενεργό πολίτη. Έχω τα αυτιά και τα μάτια μου ανοιχτά, ώστε να μαθαίνω, να ενημερώνομαι.
• Φέτος, «μετακομίζετε» στην Κρήτη, λόγω της «Άγριας Δύσης» του Θοδωρή Αθερίδη. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη συνεργασία…
Με τον Θοδωρή είμαστε συμμαθητές από την σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και φίλοι απ’ τα παλιά. Περιέργως δεν έτυχε να παίξουμε ποτέ μαζί όλα αυτά τα χρόνια και είμαι πολύ χαρούμενη που το καταφέρνουμε φέτος. Γνωριζόμαστε, νιώθω ασφάλεια, έχουμε κοινή αντίληψη και έχουμε λίγο μεγαλώσει μαζί. Γνωριστήκαμε πολύ νέοι που για πολλά χρόνια ήμασταν πολύ στενοί φίλοι.
Ο Θοδωρής φέτος έγραψε ένα πολύ ιδιαίτερο έργο, ένα γουέστερν που διαδραματίζεται στην Κρήτη, μία κωμωδία –και όχι μόνο!. Αφορά την ιστορία μιας οικογένειας που βρίσκεται στο Νότο της Ευρώπης που μαστίζεται από την κρίση και την ανέχεια , αλλά πίσω από την ιστορία της οικογένειας βλέπουμε και σχολιάζεται το ευρύτερο πλαίσιο της Ελλάδας, όπως είναι τα τελευταία χρόνια και τι μας οδήγησε ως εδώ. Ο Δυτικός κόσμος που ζούμε είναι άγριος –εξ’ ου και ο τίτλος «Άγρια Δύση»-. Ζούμε μία άλλη εκδοχή της αγριότητας απ’ αυτή του Ελ Ντοράντο, οι πρώτοι καουμπόηδες, αλλά ένα Ελ Ντοράντο ψάχνουμε και εμείς τώρα, αλλά δεν το βρίσκουμε! Στον ίδιο εσωτερικό αλληλοσπαραγμό μας έχει οδηγήσει η αναζήτηση του Ελ Ντοράντο και την κρίση που φέρνει στις ανθρώπινες σχέσεις.
Κατά τη γνώμη μου ένα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον έργο, μία διαφορετική πρόταση. Ακόμα και αυτή η ατμόσφαιρα του γουέστερν έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο.
• Εσείς υποδύεστε μία μητέρα που ζει στην Κρήτη με όλες αυτές τις περιπέτειες…
Είμαι η μητέρα δύο παιδιών –της Τζένης Θεωνά και του Λευτέρη Ελευθερίου- που έχω μία ρημάδα πανσιόν που υπολειτουργεί απ’ όλες τις απόψεις. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε απλά πράγματα και με όλη τη συμφορά που μπορείτε να φανταστείτε. Έρχεται ένας άνθρωπος στο Νότο, στα Σφακιά, από το παρελθόν – ο οποίος είναι εγκατεστημένος χρόνια στον Βορρά, στη Σουηδία, -δεν ξέρω αν σας θυμίζουν κάτι οι αναλογίες…- και εκεί αρχίζει το έργο, αλλά δεν κάνει να πω περισσότερα…
• Σε άρθρο σας, σε site απόψεων (aixmi.gr) είχατε γράψει για το αλλόκοτο συναίσθημα, «να φοβάσαι και να φυλάγεσαι στην ίδια σου την πόλη». Έχετε αισθανθεί την ανάγκη να επιστρέψετε στη Θεσσαλονίκη;
Θα φοβόμουν λιγότερο στη Θεσσαλονίκη;
• Σε σχέση με την Αθήνα δεν είναι κάπως καλύτερα;
Δεν νομίζω! Δεν δημιουργείται πρόβλημα αν θα κάνει απεργία ο κόσμος, δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν όλα εκεί. Τα βάζουμε μόνο με τις απεργίες που δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα για να πας στη δουλειά σου, αλλά και ο κόσμος πρέπει να αντιδράσει κάπως από την άλλη μεριά. Η… φτώχεια δημιουργεί τα μεγάλα προβλήματα, η ανέχεια που οδηγεί τους ανθρώπους στα πολύ πρωτόγνωρα ένστικτα τους, της επιβίωσης.
Στην Θεσσαλονίκη θα γύρναγα γι’ άλλους λόγους, εκτός από αυτόν. Έχω 25 χρόνια στην Αθήνα, έχω φτιάξει μια ζωή εδώ, μεγαλώνω το παιδί μου, και ούτε θέλω να δεχτώ ότι από φόβο, με την ουρά κάτω από τα σκέλια, θα αλλάξω τις επιλογές μου. Πρέπει να αλλάξουμε τον φόβο, όχι τις επιλογές μας.
• Ο γιος σας, ο Βίκτωρας, αντιλαμβάνεται την κατάσταση που επικρατεί;
Είναι 12 χρονών, σε μία ηλικία που πολύ καλά καταλαβαίνει και ότι δεν καταλαβαίνει αμέσως το ρωτάει. Είναι πολύ ορατό σε ένα παιδί 12 χρονών, ότι η ζωή του έχει αλλάξει τα τελευταία 2-3 χρόνια.
• Μεγαλώνοντας, θα τον συμβουλεύατε να φύγει στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο, όπως πράττουν άλλες μητέρες;
Κοίτα, είναι 12 έχει χρόνια να το αποφασίσει ακόμα αυτό…Αν είναι τόσο απελπιστικά τα πράγματα στη χώρα μας, ναι, θα τον συμβούλευα. Έχει σημασία ο επαγγελματικός προσανατολισμός που θα επιλέξει, αν έχει τη δυνατότητα να κινηθεί και εκτός Ελλάδας. Εγώ το βρίσκω ενδιαφέρουσα εμπειρία, ούτως ή άλλως, να ζήσει κάποιος, σε μία άλλη πραγματικότητα, κοινωνική και πολιτιστική. Ανοίγει το μυαλό του ανθρώπου και το μάτι του. Θα προτιμούσα σαν μάνα να κάτσει το παιδί μου στην Ελλάδα χωρίς να βρίσκει δουλειά; Δεν θα το προτιμήσω. Ποια μάνα θα προτιμήσει να κάτσει παιδί της, χωρίς να εργάζεται;
• Καμία…
Μέχρι να βγει ο Βίκτωρας στην «παραγωγή», που λέμε, ας ελπίσουμε ότι θα έχει βελτιωθεί η κατάσταση. Νομίζω ότι είμαστε πολύ προνομιούχοι να ζούμε σ’ αυτή τη χώρα και πάρα πολύ μεγάλο το κρίμα να μην μπορούμε να διαχειριστούμε μια χώρα που είναι ένας μικρός παράδεισος. Δεν το αντιλαμβανόμαστε και δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Το κρίμα είναι διπλό, αφού βλέπεις ναούς με λιγότερα πράγματα στα χέρια τους, με άχαρους, άγονους, σκοτεινούς, ανήλιαγους τόπους και τα καταφέρνουν καλύτερα, απ’ ότι εμείς που θα μπορούσαμε να ζούμε στη χαρά του Θεού. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο περιβάλλον, σαν φυσικό περιβάλλον, σαν ιστορία, σαν πολιτισμό, σαν κλίμα…
• Πιστεύετε ότι μπορούμε να αντιστρέψουμε το κλίμα και να επιστρέψουμε στις παλιές εποχές, χωρίς τις υπερβολές;
Δεν θα ξανά πάμε ποτέ (!) στις παλιές εποχές, αν εννοείς αυτές πριν από 10 χρόνια. Και σωστά θα κάνουμε να μην ξανά πάμε, γιατί πάλι στον τοίχο θα πάμε να τρακάρουμε. Άλλο να ‘ναι μία κούκλα χώρα και με δυνατότητες και άλλο μία χώρα που προσπαθεί να παραστεί στο Μόντε Κάρλο ή στο Μονακό. Ήταν σαχλή η κατάσταση στην οποία είχαμε περιέλθει, με την έννοια εντελώς απερίσκεπτη και εκτός πραγματικότητας. Δεν είμαστε ηλίθιοι που μπήκαμε, κάποιοι μας είπαν ότι είναι το σωστό, μετράνε νούμερα και είδαν ότι βγαίνει.
Όσον αφορά αν θα ορθοποδήσουμε για να ‘ρθουμε στα ίσια μας, αισιοδοξώ, γιατί είμαι μαμά και ενός παιδιού. Η αισιοδοξία είναι μονόδρομος. Δεν βλέπω να γίνεται, από πού να πάρεις την αισιοδοξία; Αλλά πρέπει να την πάρουμε από κάπου. Να σηκώσουμε τα μανίκια, θα δουλέψουμε και από αυτό το πράγμα να αλλάξουμε αυτά που είναι λάθος και να διεκδικήσουμε με αξιοπρέπεια μία θέση στον ήλιο. Το πράγμα πάει απ’ το κακό στο χειρότερο… τι να κάνουμε να παραιτηθούμε; Δεν ξέρω πως θα το ‘βλεπα μόνη μου, αλλά έχω ένα παιδί και δεν γίνεται να σηκώσω τα χέρια ψηλά!
• Αν έρθει ο Βίκτωρας και σας πει ότι θέλει να ασχοληθεί κι αυτός με την υποκριτική, θα τον αποτρέψετε, δεδομένης της συρρίκνωσης που έχει υποστεί ο χώρος της Τέχνης;
Είχα την ίδια άποψη και πριν τη συρρίκνωση, ότι είναι πολύ περίεργο να ακολουθεί ένα παιδί τα επαγγελματικά βήματα των γονιών. Μπαίνει σε μία περιπέτεια αναφοράς και σύγκρισης που θεωρώ ότι του βάζει άλλο ένα πρόβλημα. Η ευχή μου θα ήταν να κάνει αυτό που πραγματικά τον οδήγησε ο εαυτός του, οι επιθυμίες του, και όχι οι εκάστοτε επιρροές του περιβάλλοντος. Για ένα παιδί που μεγαλώνει με καμαρίνια, περιοδείες, είναι πιο φυσικό και αναμενόμενο να σκεφτεί σαν επαγγελματική επιλογή το θέατρο. Αν, όμως, το άστρο του και ο δρόμος του είναι κάπου αλλού, είναι αμαρτία να επηρεαστεί απ’ αυτό το περιβάλλον. Όσο μπορώ, σαν μαμά του, προσπαθώ να του δείξω διάφορες επαγγελματικές επιλογές.
• Εκτός από την «Άγρια Δύση», συνεχίζετε και στο… «Αμάρτημα της μητρός μου», με νέα επεισόδια…
Συνεχίζουμε με νέα επεισόδια που δεν ξέρω καθόλου…πότε θα προβληθούν. Αν θα βγει Νοέμβρη, Δεκέμβρη, Γενάρη… Το σήριαλ συνεχίζει με αυτό το κυνηγημένο, κρυφό, έρωτα του Στέφανου και της Κάτιας που προσπαθούν να μείνει κρυφός. Και εκεί εμπλέκονται συνέχεια κι άλλοι, το ένα θέμα πάνω στο άλλο, δημιουργώντας πολλές φαρσικές καταστάσεις. Της… μουρλής γίνεται.
• Είχαν σταματήσει τα γυρίσματα, λόγω των οικονομικών προβλημάτων. Ανησυχήσατε για την ματαίωση της σειράς;
Δεν έχουμε αρχίσει ακόμα, αλλά έχουμε 6 επεισόδια που δεν έχουν ολοκληρωθεί. Έχουμε σταματήσει για να δούμε πότε θα μπούμε να τα ολοκληρώσουμε, κάτι που θα εξαρτηθεί από το πότε θα προβληθεί η σειρά. Αν η σειρά είναι να βγει τον Γενάρη, δεν υπάρχει λόγος να μπούμε, που είμαστε όλοι με πρόβες και πρεμιέρες.
Ανησυχούμε όλοι μέσα σε ένα τρομερά, αβέβαιο περιβάλλον που δεν ξέρουμε τι γίνεται. Ανησυχώ γενικότερα για την δουλειά, για την ζωή μου, για την χώρα μου. Πρόκειται για μία αλυσίδα…ντόμινο, εξαρτόμαστε από την εξέλιξη των γεγονότων.
• Το «Αμάρτημα» δέχθηκε πολλά βέλη αρνητικής κριτικής. Επηρέασε την ψυχολογία σας, αλλά και σας έβαλε σε ενδοιασμούς αν κάνατε λάθος που ενδώσατε στην πρόταση;
Ως προς το τελευταίο ειδικά, ούτε κατά διάνοια. Κάνω αρκετά χρόνια αυτή τη δουλειά και ξέρω το θέμα της κριτικής, καθώς ούτε και «Το καφέ της Χαράς» δεν είχε τις καλύτερες κριτικές την εποχή που παιζόταν. Καταρχήν, εμένα μου αρέσει το σήριαλ, ανεξαρτήτως κριτικών, και θα ‘ταν βλάσφημο να το πω στην παρούσα φάση, έτσι όπως είναι τα πράγματα, που παίζονται 5 σήριαλ και παίζεις σ’ ένα από αυτά, το βρίσκω εξωφρενικό. Είναι αμαρτία…
• Το αμάρτημα της… πρωταγωνίστριας
Ε, μα ναι, είναι αμαρτία (γέλια). Δεν έχω τόσο θράσος απέναντι στη ζωή, αυτό είναι ύβρις (γέλια). Εκτός βέβαια από τις κακές κριτικές, από τον κόσμο είχε μια χαρά κριτικές, οπότε το πράγμα εξισορροπεί από μόνο του. Ενδεχομένως, παρά ήταν σκληρές οι κριτικές δεδομένων των συνθηκών και της κατάστασης όπως έχει. Τι αξία έχει να πέφτεις να φας τα 3-4 εναπομείναντα ελληνικά προγράμματα, μέσα στον ορυμαγδό των τούρκικων; Δεν έχω τίποτα με τα τούρκικα! Αυτό που γίνεται σήμερα με τα τούρκικα, γινόταν πριν από 15 χρόνια με τα βραζιλιάνικα, αλλά δεν εκτοπίζανε την ελληνική παραγωγή, επειδή βολεύανε ως πιο φτηνή λύση, αλλά τη συμπληρώνανε. Εδώ, τα τούρκικα, εκτοπίζουν… Έχουμε άλλα πράγματα να ασχοληθούμε και να «χτυπήσουμε», πιο επείγοντα, από το αν ο Ρήγας αντιγράφει και τον εαυτό του και κάτι τέτοια…
• Όπως και για κάποιες βωμολοχίες και για την ώρα προβολής της σειράς…
Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τις λέξεις. Υπάρχουν πράγματα πολύ χειρότερα και καταστροφικά πράγματα, για το μάτι και το αυτί του ανθρώπου που δεν χρησιμοποιούν ούτε ένα βρομόλογο… (γέλια).
• Είσαστε από τις τυχερές που πληρώνεστε ακόμα;
Και έχω πληρωθεί και δεν έχω εξοφληθεί. Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε και απολύτως καλυμμένοι. Παλεύουμε σε όλες τις δουλειές μας να πάρουμε τα λεφτά μας, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν τα παίρνουμε. Ωστόσο, το φαινόμενο δεν είναι μόνο στην τηλεόραση, αλλά είναι και στο θέατρο.
• Από τις τυχερές που έχετε δουλειά σε θέατρο και τηλεόραση. Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα επιλέγατε πάλι να εργάζεστε σε δύο δουλειές;
Τα χρόνια που είχα την πολυτέλεια να κάνω ένα από τα δύο, επειδή ήταν το παιδί μου μικρό, έκανα είτε το ένα είτε το άλλο. Τώρα πια, δεν μπορώ να κάνω αυτού του είδους την επιλογή. Δόξα τον Θεό, το παιδί μου δεν με χρειάζεται πάρα πολλές ώρες πάνω από το κεφάλι του, μάλλον με αποφεύγει, αλλά με επιθυμεί (γέλια). Το θεωρώ μεγάλο λάθος να φτύνουμε εκεί που τρώμε, μιλώντας μόνο υπέρ του θεάτρου και εναντίων της τηλεόρασης. Ασφαλώς μου αρέσει περισσότερο το θέατρο, γιατί γι’ αυτό επέλεξα να γίνω ηθοποιός, αλλά μου ‘δωσε πολύ μεγάλα προνόμια και χαρές η τηλεόραση. Κυρίως, την επαφή με ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού που δεν θα μπορούσα να την έχω απ’ το θέατρο. Οπότε και να είχα πολλά λεφτά, και στο θέατρο να μπορούσα να παίξω ότι θέλω, πάλι νομίζω θα ‘θελα να κάνω που & που τηλεόραση, αλλά όχι με την ίδια συχνότητα.
• Θεωρείτε υπερβολικές τις υψηλές τιμές των εισιτηρίων που υπάρχουν εν μέσω κρίσης;
Εξαρτάται τα θέατρα… Για παράδειγμα, υψηλές μου φάνηκαν και εμένα οι τιμές στο «Alegria», αλλά πήγα και τα έδωσα, γιατί ήταν ένα θέαμα που όταν το έβλεπες καταλάβαινες ότι δεν μπορούσε να ‘ρθει αλλιώς από τον Καναδά εδώ, μ’ αυτό το επίπεδο παραγωγής.
Οι ηθοποιοί κάνουμε σοβαρή προσπάθεια, ώστε οι τιμές να ‘ναι όσο γίνεται πιο χαμηλές. Είναι ένα πράγμα που ζητάμε, που διεκδικούμε, αλλά δεν είμαστε οι ηθοποιοί , οι επιχειρηματίες που θα λάβουμε τις τελικές αποφάσεις. Νομίζω, όμως, ότι έχουν πέσει αρκετά οι τιμές των εισιτηρίων, τουλάχιστον στη πλειοψηφία των θεάτρων. Αντιλαμβανόμαστε πάρα πολύ καλά, ότι ο κόσμος ζορίζεται, αλλά προσπαθούμε να βρούμε τιμές που να βγαίνει πρακτικά η δουλειά. Δεν μπορούμε να βάλουμε τιμές του σινεμά, αλλά και όχι τα 25αρια και τα 30αρια.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ:
Η Ρένια Λουιζίδου πρωταγωνιστεί στην κωμική σειρά του ΑΝΤ1, «Το αμάρτημα της μητρός μου», που φέρει την υπογραφή των Αλέξανδρου Ρήγα-Μάνου Ψιστάκη. Είχαν ξεκινήσει να γυρίζουν νέα επεισόδια, αλλά αναμένουν τον προγραμματισμό για το πότε θα βγει η σειρά.
Από την Τρίτη 16 Οκτωβρίου, σύμφωνα με τον πρώτο προγραμματισμό, θα ζήσει μία «Άγρια Δύση» στο πλευρό του Θοδωρή Αθερίδη, στο Θέατρο «Αποθήκη».
Λίγα λόγια για το έργο:
Πρόκειται για ένα κρητικό γουέστερν του οποίου η ιστορία εκτυλίσσεται στα Λιβανιάννα των Σφακίων. Μια οικογενειακή επιχείρηση, ένα ξενοδοχείο χωρίς πελάτες, χωρίς νερό, χωρίς τηλέφωνο, λόγω της οικονομικής κρίσης, δοκιμάζει τις αντοχές των σχέσεων της μάνας (Ρένια Λουιζίδου) με τα δίδυμα παιδιά της (Τζένη Θεωνά, Λευτέρης Ελευθερίου).
Ένας παλιός έρωτας (Θοδωρής Αθερίδης) της μάνας θα κάνει την εμφάνισή του 25 χρόνια αργότερα και θα φέρει καινούργια προβλήματα πριν από τη λύση.
Μια κωμωδία με πολύ πιστολίδι, κρητική λεβεντιά κι Ελληνική περηφάνια. Μια αλληγορία για την Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2012.
Παίζουν: Θοδωρής Αθερίδης, Ρένια Λουιζίδου, Τζένη Θεωνά, Λευτέρης Ελευθερίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου